نعل اسب

   نعل اسب

  با اجتناب ازانجام زحمت کوچکی ، اغلب بر خود زحمات بزرگ

    تحمیل می کنیم                        

روزی یک روستایی با فرزندش  تماس راهی سفر شد. طی راه، پدر به فرزند گفت : «نگاه کن ،آن را روی زمین یک نعل اسب است .آن را بردار و در جیبت بگذار.

___  توماس پاسخ داد : به ! این  ارزش این را ندارد که برای برداشتنش خم شویم »

پدر هیچ پاسخی نداد ، نعل را برداشت و در جیبش گذاشت. هنگام رسیدن به روستا  ، آن را به نعل بند فروخت ، ونعل بند به او چند لیارد ( واحد قدیمی پول ) داد. با این پول پدر مقداری گیلاس خرید.

   پس از انجام این کار ،دوباره به راه افتادند. خورشید سوزان بود، و توماس داشت از تشنگی هلاک می شد .با وجود این به هر طرف که نگاه میکردند ، نه خانه ای ، نه درختی برای پناه گرفتن و نه چشمه ای برای رفع تشنگی  می دیدند.

   در همین موقع، جوریکه تصادفی به نظربیاید، پدر یک گیلاس انداخت . توماس با عجله آن را برداشت و و زود در دهانش گذاشت. چند قدم دورتر ، پدر دومین گیلاس را انداخت ، توماس با اشتیاق آن را برداشت . این کلک ادامه داشت تا موقعی که او تمام گیلاسها را جمع کرد.

   وقتی او گیلاس آخر را خورد ، پدر با خنده به طرف او برگشت و به او گفت :« حالا می بینی که اگر   فقط برای  یک بار می خواستی برای برداشتن نعل خم شوی، مجبور نمی شدی اینکار را صد بار برای (برداشتن) گیلاس انجام دهی.  

                                                   Le fer à cheval

                         En voulant éviter une petite peine, on s’en impose

                                                     Souvent de grandes.

   Un villageois partit un jour en voyage avec son fils Thomas. Chemin faisant, le père dit à l’enfant : « Regarde, voilà, par terre un morceau de fer à cheval. Ramasse- le  et mets –le dans ta poche.

___ Bah ! répondit Thomas, cela ne veut pas la peine qu’on baisse pour le prendre. »

   Le père ne répondit rien, ramassa le fer et le mit dans sa poche. En arrivant au village, il le vendit au maréchal-ferrant, qui lui en donna quelques liards. Avec cet argent, il acheta des cerises.

Cela fait, le père et le fils se remirent en route. Le soleil était ardent, et Thomas mourait de soif. Cependant, de quelque côté qu’on tournât les yeux, on ne voyait ni maison, ni arbres pour s’arbitre, ni source pour désaltérer.

   Alors, le père laissa tomber une cerise, comme par hasard. Thomas s’empressa de la ramasser et la porta aussitôt à sa bouche. Quelques pas plus loin, le père laissa tomber une deuxième cerise que Thomas saisit avec l’empressement. Ce manège continua jusqu’à ce qu’il eût ramassé toutes les cerises.

 

   Quand il eut mangé  la dernière, le père se tourna vers lui en riant et lui dit : « tu vois maintenant que si tu avais voulu le baisser une seule fois pour ramasser le fer à cheval, tu n’aurais pas été obligé de le faire cent fois pour les cerises.

                                                                                                             D’après Grimm.