گنج تو همان زندگی توست

روزی روزگاری  مرد جوان بسیار فقیری زندگی می کرد. او فقط چشمانی برای دیدن آسمان و افق داشت. و تنها دستانی  برای چیدن  که با آن می توانست چیزی برای سیر کردن خود بیابد .و  پاهایی برای طی کردن راهها و بالا رفتن از کوه ها داشت.

در یک شب پر ستاره تابستان، روی سنگی کنار کوره راهی نشست، وقتی او داشت بر بخت بدش غصه می خورد و در رویای آینده بود، شهابی که مطمئنا راهش را گم کرده بود روی نوک شاخه درخت سروی در نزدیکی او نشست  و آن خانه بدوش را با گستاخی تمام خطاب کرد: " در جستجوی گنج باش و تو  ثروتمند خواهی شد!"

بعد ناپدید شد.

مرد جوان که بسیار فقیر بود و چیزی برای از دست دادن نداشت فورا اطاعت کرد و رفت تا به دنبال گنج بگردد.

او تمام قاره ها را طی کرد.

او از تمام دریاها و اقیانوسها  رد شد.

او تمام جزایر را گشت.

او تمام صحرا ها را درنوردید.

او با همه جور آدمی، با اعتقادات مختلف، با هر سنی و با هر رنگی   ملاقات کرد. اما هرگز به گنجی که مشتاقش بود دستش نخورد.

در بازگشت به همان جایی آمد که عازم شده بود، پس از مدت بسیار، بسیار طولانی، او با ناامیدی بسیار از جستجوی های بسیارش بدون آنکه بتواند چیزی بیابد سنگ را یافت.

آن شهاب دوباره هویدا شد درخشید و گفت:

"ببین چگونه تو اکنونثروتمند شدی

 با این سفرها

با این مشاهدات

با این ملاقات ها

با  آرزوهای مشترک و...

گنج تو دوست من

همان زندگی توست!"

 

TON TRESOR, C’EST TA VIE

Il était une fois un jeune homme très pauvre. Il n’avait que ses yeux pour voir le ciel et l’horizon. Il n’avait rien que ses mains pour cueillir ce qu’il pouvait trouver pour se nourrir.

Il n’avait rien que ses jambes pour courir les chemins et gravir les montagnes.

Lors d’une nuit d’été pleines d’étoiles, assis sur un rocher sur le bord du sentier, alors qu’il se lamentait sur son existence misérable et qu’il rêvait de fortune, une étoile filante, sans doute égarée se posa sur la cime d’un if tout proche et s’adressa au vagabond d’un air tout effronté

« - Cherche le trésor et tu deviendras riche ! »

Puis elle disparut.

Le jeune homme très pauvre et n’ayant donc rien à perdre obéit aussitôt et partit se mettre en quête du trésor.

Il parcourut tous les continents.

Il traversa toutes les mers et tous les océans.

Il fouilla toutes les îles.

Il sillonna tous les déserts.

Il fit la rencontre de toutes sortes de gens, de toutes les idées, de tous âges et de toutes les couleurs.

Mais jamais il ne put mettre la main sur le trésor convoité.

De retour à son point de départ, longtemps, longtemps plus tard, il retrouva son rocher, plein de désespoir d’avoir tant cherché sans pouvoir rien trouver.

 

L’étoile filante réapparut alors et lu dit :

« - Regarde comme tu es devenu riche aujourd’hui de tous ses voyages,

De toutes ces découvertes,

De toutes ses rencontres,

De tous ces rêves partagés …

Ton trésor mon ami,

C’est ta VIE !

http://www.philosophie-poeme.com/ton-tresor-c-est-ta-vie-a121028574

در جستجوی قدرت

 

پس ازگذراندن  چهارده سال طاقت فرسا به استغفار تنها در جنگل، مرد بالاخره توانایی راه رفتن بر روی آب را یافت ، سرشار از شادی بدنبال یافتن استاد رفت و به او گفت:" استاد من اکنون می توانم روی امواج آب راه بروم".  استاد با سرزنش به او گفت" ننگ بر تو! چهارده سال کار برای رسیدن به این! آنچه که تو یافتی دو سو بیشتر نمی ارزد. هر کسی می تواند با پرداخت دو سو به کشتیران از رود خانه بگذرد. و تو برای رسیدن به آن چهارده سال هزینه کردی"!

La recherche des pouvoirs

 

     Après quatorze années passée en dures pénitences dans une forêt solitaire, un homme avait enfin acquis le pouvoir de marcher sur les eaux. Rempli de joie, il alla trouver son guru et lui dit: "Maître j'ai maintenant le pouvoir de marcher sur les flots". Son guru le réprimanda en lui disant : "Honte à toi! Quatorze ans de travail pour arriver à cela! ce que tu as obtenu ne vaut pas deux sous. N'importe qui peut passer la rivière en donnant deux sous au batelier, et il t'a fallu quatorze ans pour arriver à cela"!

http://www.philosophie-spiritualite.com/

پنجره

 

زوج جوانی در محله جدیدی مستقر شدند. فردای روز اسباب کشی، وقتی آنها صبحانه می خوردند ، زن متوجه همسایه اش شد که لباس  روی بند پهن می کند، گفت : عجب لباسهای کثیفی! اون لباس شستن بلد نیست، شاید برای شستن به یک صابون جدید نیاز دارد!

همسرش این صحنه را دید و حرفی نزد.

هر موقع که همسایه لباسش را پهن می کرد او این حرف را تکرار می شد.

بعد از یک ماه ، زن جوان، صبح،  با دیدن لباسهای همسایه که تمیز بودند تعجب کرد و به همسرش گفت: نگاه کن! بالاخره  یاد گرفت لباسهایش را چگونه بشورد. کی به او یاد داد؟

 همسرش جواب داد: من صبح زود بلند شدم و شیشه پنجره را شستم.

La Fenêtre

 

 

Un jeune couple venait de s'installer dans un nouveau quartier. Le lendemain matin, au moment ou le couple prenait le petit déjeuner, la femme aperçut leur voisine qui étendait du linge sur un séchoir.

Quel linge sale! dit-elle. Elle ne sait pas laver. Peut-être a-t-elle besoin d'un nouveau savon pour mieux faire la lessive !

 

Son mari regarda la scène mais garda le silence.

 

C'était le même commentaire chaque fois que la voisine séchait son linge ...

 

Après un mois, la femme fut surprise de voir un matin que le linge de sa voisine était bien propre et elle dit à son mari : Regarde ! Elle a appris à laver son linge maintenant.

Qui le lui a enseigné ?

 

Le mari répondit : Je me suis levé plus tôt ce matin et j'ai lavé les vitres de notre fenêtre !

ساعتی چند در می آوری

ساعتی چند در می آوری

روزی مردی هنگام بازگشت از سر کار، دیر وقت ، خسته و عصبی پسر پنج ساله اش را دم در دید.

پدر، می توانم سوالی از تو بپرسم؟

مرد گفت: چیه؟

بابا ساعتی چند در می آوری؟

مرد با حالت عصبی گفت : این به تو مربوط نیست، ...چرا چنین سوالی می کنی؟

می خواهم بدانم، خواهش می کنم، ساعتی چقدر درآمد داری؟

تو چه می فهمی ؟  12 یورو در ساعت در می آورم.

 

پسر در حالیکه سرش پایین بود، آهی کشید. پدر فقط شش یورو به من قرض بده!

پدربا  عصبانیت گفت: به این خاطر این سوال را پرسیدی؟... تو فکر می کنی که می توانی از این طریق برای خرید اسباب بازی پول در بیاوری؟ زود برو اتاقت تو تخت! من  دارم برای این بچه بازی ها دارم سخت کار می کنم؟

پسر ساکت شد، وارد اتاقش شد و در را بست. مرد نشست و از سوال کودک بیشتر و بیشتر عصبی شد. چطور جرات می کند فقط برای بدست آوردن پول چنین سوالی کند؟ ساعتی بعد  بر خودش مسلط شد و با خود گفت: شاید اوبا این 6 یورو واقعا نیاز به خرید چیزی دارد، از اینها گذشته او عادت به چنین  رفتاری ندارد. مرد به اتاق کودک رفت و در را باز کرد.

-          مرد پرسید : پسرم خوابیدی؟

-          کودک گفت: نه بابا، بیدارم.

-          فکر می کنم که به تو خیلی سخت گرفتم. من روز بسیار سختی داشتم  ، نارحتی ام را روی تو خالی کردم، این 6 یورویی که می خواستی.

-          پسر خندان فریاد زد مرسی بابا!

-          پدر متوجه شد که کودک خودش پول دارد، دوباره داشت عصبانی می شد.

کودک پولهایش را آرام شمرد، بعد به پدرش نگاه کرد.

-           وقتی پول داری چرا باز هم پول می خوای؟

-          پسر گفت: بابا برای اینکه کافی نبود، بابا، الان 12 یورو دارم و می توانم یک ساعت از کار تو را بخرم.. خواهش می کنم فردا یکساعت زودتر بیا خانه... دوست دارم شام را با تو بخورم.

پدر لرزید. دستانش را دور پسر حلقه کرد و از او عذر خواست...

?combien tu gagnes ...par heure

 

Un jour, un homme revenant du travail très tard, fatigué et agacé trouva son fils de 5 ans, à l’entrée de la porte.

"Papa, je peux te poser une question ?" "Qu'est-ce que c'est?" répondit l’homme. "Papa, combien tu gagnes par heure ? " "Ce n’est pas ton problème ... Pourquoi une question pareille ? répondit l’homme, d’une façon agressive.

"Je veux juste savoir. S ' il te plaît combien tu gagnes ...par heure?" Tu sais quoi? Je gagne 12 € par heure!" "Ah!" répondit le garçon, avec sa tête

 vers le bas. "Papa, prête-moi seulement 6 € " Le père était furieux, "C’est pour cette raison que tu demandais cela ? .... Penses-tu que c’est comme ça que tu peux obtenir de l’argent pour acheter des jouets ? Vite au lit dans ta chambre. Je travaille durement chaque jour pour de tels enfantillages ?" Le garçon restant silencieux, entre dans sa chambre et ferme la porte. L’homme assis devient de plus en plus nerveux sur les questions de l’enfant.

Comment ose-t-i

 

l poser ce genre de questions juste pour gagner de l'argent ?Une heure plus tard, l'homme se ressaisit et se dit : Peut-être qu’il avait vraiment besoin d'acheter quelque chose avec ces 6 € et après tout ce n’est pas dans ses habitudes.

L’homme alla à la chambre du gamin et ouvrit la porte. "Tu dors, mon fils ?" demanda l’homme ... "Non papa, je suis éveillé», répondit le gamin ... "Je pense que j’ai été trop dur avec toi mon fils... J’ai eu une journée très dure, à tel enseigne que je me suis déchargé sur toi. Voici les 6 € que tu as demandé."

Le petit tout souriant s'écria .... "Oh, merci papa!" L’homme a vu que le gamin avait déjà de l'argent, et commença à se fâcher de nouveau.

Le garçon comptait son argent doucement, puis regarda son père. "Pourquoi voulais-tu plus d'argent si tu en avais déjà ?" "Papa, c'est parce que je n'en avais pas assez.", répondit le gamin. "Papa, maintenant j’ai 12 €. Puis-je acheter une heure de ton temps ? ... S'il te plaît, arrive demain une heure avant à la maison ... J 'aimerais dîner avec toi." Le père a été brisé. Il a mis ses bras autour de l’enfant et a demandé pardon...

یک سبد آب

 

یک سبد آب

 

پیرمرد مسلمانی همراه نوه اش در مزرعه ای در کوه های کنتاکی زندگی می کرد. هر روز صبح پدر بزرگ در آشپزخانه برای خواندن قران  پشت میز می نشست. نوه ی او که می خواست درست مثل او باشد تلاش می کرد به هر طریقی که می تواند از او تقلید کند.

روزی نوه پرسید:" بابا یزرگ! من تلاش می کنم که قران را مثل شما بخوانم اما آن را نمی فهمم، و هر چه هم که از آن می فهمم تا قران را می بندم فراموش می کنم. پس خواندن آن به چه کار می آید؟"

پدر بزرگ که داشت هیزم در اجاق می گذاشت به آرامی از حرکت ایستاد و پاسخ داد:

" این سبد هیزم را بگیر و برایم ازرودخانه یک سبد آب بیاور."

پسر همانگونه که پدر بزرگ گفته بود عمل کرد، اما آب قبل از اینکه به خانه برسد از آن بیرون می ریخت. پدر بزرگ خندید و گفت : " تو باید دفعه بعد سریعتر برگردی،" و او را  با سبد برای تلاشی مجدد در آوردن آب با سبد به رودخانه برگرداند. این بار بچه سریعتر دوید، اما یکبار دیگر سبد قبل از اینکه به خانه برسد خالی شده بود. نفس نفس زنان، به پدر بزرگش گفت غیر ممکن است که آب را با این سبد بیاورم و رفت به دنبال سطل.

پیرمرد به او گفت،" من یک سطل آب نمی خواهم؛ من یک سبد آب می خواهم. تو به اندازه کافی تند نمی روی" و خارج شد تا پسر را یک بار دیگر تلاش می کند ببیند.

دراین موقع، پسر می دانست که این کار غیر ممکن است، ولی می خواست به پدر بزرگش نشان دهد که حتی اگر  با تمام توانایی هم  بدود آب قبل از اینکه به خانه برسد می ریزد.

 

پسر سبد را در آب رودخانه کرد و بسیار تند دوید، اما وقتی به پدر بزرگش رسید سبد همچنان خالی بود. نفس زنان، گفت:" می بینی بابا بزرگ بیفایده است!"

پیرمردگفت:" پس تو فکر می کنی که بیفایده است!  سبد را نگاه کن!"

پسر به سبد نگاه کرد و برای اولین بار متوجه شد که سبد تغییر کرده است. سبد کهنه و کثیف زغال به یک سبد خوب تبدیل شده است، داخل آن مانند خارج آن شده است.

" پسرم، این اتفاقی است که، وقتی قران می خوانی ، می افتد. تو نمی توانی آن را بفهمی و یا همه آن را به خاطر بسپاری، ولی وقتی آن را می خوانی درون و بیرون تو تغییر می کند.این کار خداست در زندگی ما.

Un panier de l’eau

 

 

'Un vieux Musulman habitait une ferme dans les montagnes du Kentucky avec son petit-fils. Chaque matin le Grand-père s'asseyait à la table de la cuisine pour lire son Qour'ane. Son petit-fils voulait être juste comme lui et essayait de l'imiter de toutes les façons qu'il le pouvait.

Un jour le petit-fils demanda : « Pépé ! J'essaie de lire le Qour'ane juste comme vous mais je ne le comprends pas, et ce que je comprends je l'oublie aussitôt que je ferme le Qour'ane. A quoi ça sert de le lire ? »

Le Grand-père s'arrêta silencieusement de mettre du charbon dans le four et répondit :

« Prend ce panier de charbon et amène moi un panier d'eau de la rivière ».

Le garçon fit comme il lui a été dit, mais toute l'eau coula avant qu'il ne soit retourné à la maison. Le grand-père rit et dit : «Tu devras aller un peu plus vite la prochaine fois, » et il le renvoya à la rivière avec le panier pour ressayer de ramener de l'eau dans le panier. Cette fois le garçon couru plus rapidement, mais une fois encore le panier était vide avant qu'il n'atteigne la maison. Hors d'haleine, il dit à son grand-père que c'est impossible de porter de l'eau dans un panier et il alla chercher un seau.

Le vieil homme lui dit, « je ne veux pas un seau d'eau ; je veux un panier d'eau. Tu ne vas pas assez vite » et il sortit pour regarder le garçon essayer encore une fois.

A ce moment, le garçon su que c'était impossible, mais il voulait montrer à son grand-père qui même s'il courrait aussi vite qu'il le pouvait, l'eau s'écoulera avant qu'il ne soit retourné à la maison.

Le garçon plongea le panier dans la rivière et couru très vite, mais quand il atteignit son grand-père le panier était encore vide. Essoufflé, il dit, « Tu vois Pépé, c'est inutile ! »

« Donc, tu penses que c'est inutile ! » Le vieil homme dit : « Regarde le panier ».

 

Le garçon regarda le panier et pour la première fois il se rendit compte que le panier était différent. Il s'est transformé d'un vieux panier de charbon sale en un panier propre, à l'intérieur comme à l'extérieur.

 

« Mon fils, c'est ce qui se passe quand tu lis le Qour'ane. Tu ne peux pas comprendre ou tout te rappeler, mais quand tu le lis, tu changes ton intérieur et ton extérieur. C'est le travail d'Allah dans notre vie ».

کاسه گدایی

 

کاسه گدایی

گدایی به در اصلی قصر امپراطوری  رسید . او به افراد قصر گفت که امپراطورقادر نیست  کاسه ی او  را پر کند. امپراطور سخن او را در باغ  شنید ، راهش را کوتاه کرد. به گدا نزدیک شد و گفت:" این مسخره است، من پولدارم و می توانم آن را بدون مشکل پر کنم." سپس خدمتکاری را فرستاد به دنبال جواهرات. باری به محض آنکه جواهرات را در ظرف گذاشت، تمام آن ها بلافاصله محو شدند. امپراطور طلا و  جواهرهای  دیگری همچون شمش طلا و نقره و شمش های دیگر را در ظرف ریخت و هر بار ، ان ها ناپدید می شدند. در آخر، برای او چیزی نماند.

امپراطور از گدا پرسید: " چگونه این اتفاق افتاد؟ این کاسه چیست؟"

گدا پاسخ داد " این نفس است"

Le bol du mendiant

 

      Un mendiant se montre à la porte principale du palais de l'empereur. Il dit aux gens de la maison qu'il met l'empereur au défi de remplir son bol. L'empereur entend la conversation depuis le jardin et accourt. Il s'approche du mendiant et lui dit : "C'est ridicule, je suis riche, je vais le remplir sans problème". Il envoie donc un serviteur chercher des bijoux. Or comme il les place dans le bol, ceux-ci immédiatement s'évanouissent. L'empereur se saisit d'autres joyaux, de barre d'or et d'argent, de lingots et à chaque fois, ils disparaissent. A la fin, il ne lui reste plus rien.

 

     - "Comment cela se produit-il ?" demande alors l'empereur au mendiant. "Qu'est-ce que ce bol"?

 

     - Le bol, répond le mendiant, "est l'esprit”.

وجود و مسئولیت

 

خانم پیشخدمت از زوجی که به همراه پسر جوانی آمده بودند سفارش می گرفت.

او از آن تیپ پیشخدمت های با تجربه ای بود که هرگز  نسبت به مشتری هایش بی پروا و یی ادب نیستند، و خوب ، نگاه "یکسان" و آرمش این پیشخدمتها نشان میدهد که از هیچ بشری نمی ترسند، حتی از والدین.

 در حالی که پدر و مادر بیخود دستور و سفارش می دادند که چی باید جانشین چی شود و کدام چاشنی را باید به کدام سس بزنند،  او بدون عجله و به آرامی یاداشت بر می داشت.

 بالاخره  خانم پیشخدمت رویش را به پسر کرد،  پسر شروع کرد به سفارش دادن وبا نوعی ناامیدی  آمیخته با ترس گفت:"من هات داگ می خواهم". بلافاصله هر دو، پدر و مادر، غرغر کردند:" نه، هات داگ نمیشه!". بعد مادر ادامه داد:"براش سیب زمینی لیونزه بیاورید با  گوشت گاو و سوپ سبزیجات و یک تیکه نون گندم خالص و..." اما پیشخدمت دیگر به مادر گوش نمی داد و  به پسر جوان گفت :" با هات داگت چه می خواهی؟" او با تعجب لبخند زد." کچاپ، کچاب زیاد با یک لیوان شیر و میوه". " الان حاضر میشه" این را گفت و دور شد در حالیکه پشت سرش سکوتی سخت برقرارشد؛ حالتی   که نهایت ناراحتی والدین را نشان میداد. پسر، پیشخدمت را که دور می شد نگاه کرد،  بعد رو به مادر و پدرش کرد و گفت: "دیدید؟ او باور داشت که من وجود دارم! او واقعا باور داشت که من هستم!"

Existence et responsabilité[1]

 

     Une serveuse prenait la commande d'un couple accompagné d'un jeune garçon.

 

     Elle appartenait à cette classe de serveuse chevronnées qui ne sont jamais carrément irrespectueuses envers leurs clients, mais dont le regard "à égalité" et le calme démontrent clairement qu'elles n'ont peur d'aucun mortel, pas même d'un parent. Silencieusement et sans se presser, elle prenait des notes tandis que le père et la mère choisissaient les plats et donnaient gratuitement leurs instructions sur ce qui devait être substitué à quoi et quel assaisonnement changer pour quelle sauce.

     Lorsqu'elle se tourna finalement vers le garçon, il passa sa commande avec une sorte de désespoir rempli de crainte. « Je veux un hot dog _ commença-t-il. Et immédiatement les deux parents aboyèrent: « Non, pas de hot dog ! ». Puis la mère continua: « Apportez-lui des pommes de terre lyonnaises et du bœuf et un bouillon de légumes et un petit pain de blé entier et...» Mais la serveuse ne l'écoutait plus et dit au jeune garçon: « Que veux-tu avec ton hot dog ? » Il sourit, étonné. « Du ketchup, beaucoup de ketchup et un verre de lait et des frites ». « Tout de suite », dit-elle en s'éloignant de la table, laissant derrière elle un silence de pierre, expression du désarroi parental le plus total.

     Le garçon la regarda s'éloigner avant de se tourner vers son père et sa mère : « Vous avez vu ? dit-il, elle croit que j'existe ! Elle croit vraiment que j'existe ! »

---

[1] http://www.philosophie-spiritualite.com/contes/contes2.

کفشهای کوچک چوبی چوپانان

                                  

 

روزی، وقتی از پیاده روی برمی گشتیم ، در محوطه ی بازی، متوجه گله های گوسفند و بز بدون چوپان  شدیم. دوسگ که پارس می کردند از آنها نگهبانی می کردند.

کمی دورتر،  خاکستر آتشی را میان دوسنگ بزرگ دروسط  کوره راه  دیدیم. آتش خاموش شده بود اما در کناری دوجفت کفش کوچک چوبی مثل آنهایی که بچه های محله می پوشند وجود داشت. بچه هاِ ِی ترسان از سر وصدا بدون آنکه فرصت کنند پاهای برهنه اشان را در کفش کنند، فرار کرده  و در خلنگزار پنهان شده بودند.     

به ذهنم رسیدآنها را شگفت زده کنم، این فکر به نظر دخترانم نیزجالب بود. شوهرم در هریک از چهار کفش پول گذاشت و دخترانم  مشتی نقل بادامی   که برای خوردن آورده بودند، به آن اضافه کردند . سپس گفتگو کنان  در باره شادی و حیرت چوپانهای کوچک، دوباره به راه افتادیم. وقتی دیگر صدایی شنیده  نشد آنها برگشتند که کفشهای چوبیشان را بپوشند.

احتمالا با پیدا کردن آن چیزها در کفشهای چوبی، چوپانان کوچک فکر  کردند که پریان از آنجا گذشته اند. اما پدر و مادرشان ابدا از این موضوع به اشتباه نیافتادند. و با محبتی که اغلب در روستا پیدا می شود ، سورپریزما را با غافلگیری دیگری  جواب دادند تا به ما نشان دهند که متوجه محبت ما شده اند.  

   فردای روز بعد، خدمتکار با باز کردن در خانه که به سمت حیاط بدون پرچین باز می شد، روی در گاه چهار سبد حصیری پر از فندق و نانهای روغنی یافت که به شکل کفش چوبی ساخته شده بودند.

   بچه هایی که هدیه شان را گذاشته بودند، فرارکردند و با این روش پیشکش ما را با هدیه پاسخ دادند.

   این طریقه محبت ما را به وجد آورد. 

                       Les sabots des petits bergers

 

   Un jour, comme nous revenions de la promenade, nous aperçûmes, dans une clairière, des troupeaux de brebis et de chèvres sans berger, sous la garde de deux chiens qui aboyaient contre nous.

   Un peu plus loin, nous vîmes les cendres d’un feu entre deux grosses pierres au milieu du sentier. Le feu était éteint, mais il y avait à côté deux paires de petits sabots de bois comme en portes les enfants du pays. Effrayés par le bruit des voix, les petits bergers s’étaient enfuis et cachés dans les bruyères, sans avoir le temps de chausser leurs pies nus.

   L’idée me vint de leur faire une surprise qui parut charmante à mes petites filles.  Mon mari plaça d’argent dans chacun des quatre sabots ; mes filles y ajoutèrent une poignée de dragées qu’elles avaient emportées pour leur gouter. Puis nous repartîmes en nous entretenant de la surprise et de la joie des petits bergers quand, n’entendant plus rien, ils reviendraient reprendre leurs sabots… 

   Les petits bergers, en retrouvant leurs sabots, crurent sans doute que des fées étaient passées par là. Mais leur père et leur mère ne s’y trompèrent point. Et, avec une délicatesse qu’on trouve souvent chez la campagne, ils nous rendirent surprise pour surprise afin de nous montrer qu’ils étaient sensibles à notre bonté.

   Le domestique, en ouvrant le lendemain la porte de la maison qui donne sur une cour sans clôture, trouva sur le seuil quatre paniers de jonc tout remplis de noisettes et de petits pains de beurre façonnés en forme de sabots.

   Les enfants qui avaient déposé là leur présent s’étaient sauvés en nous rendant offrande pour offrande.

   La délicatesse de ce procédé nous enchanta.

                                                                                                          D’après   Lamartine.

صحبت کردن با خود بیش از آنچه متصور می شد مفید است

 

صحبت کردن با خود بیش از آنکه تصور می رود مفید است

اندیشیدن، خود آگاهی، اعتماد به نفس...  باصدای بلند با خود حرف زدن، روش بسیار خوبی است برای شناخت بهتر خود و مهارت  را در صحبت کردن کامل تر می کند. توضیحات:

آماده کردن سخنرانی برای مراسم ازدواج، صحبت کردن در جلسات درمقابل ده نقر ، پاسخ تلفن ناشناسی را دادن... و بسیاری از موقعیت های بیش و کم ضروری که لازم می شود در برابر جمعیتی  به نحو شایسته ای صحبت کنیم . آیا آسان است؟ نه برا ی همه.  کوچکترین کار که همان باز کردن دهان برای سخن گفتن است برای برخی از ما سخت است ، چه برسد به سخن بلیغ و فصیح گفتن.

این مطلب گرفته شده از مقاله ای از بی بی سی است. درمان معجزه گر {این مسئله } حرف زدن با خود است آن هم با صدای بلند.

 بی شک، این کار بهتر است در تنهایی انجام گیرد. چون عمل تنها صحبت کردن ،تاثیر خوبی بر مردم ندارد. یک ضرب المثل فرانسوی می گوید :" با خود صحبت کردن نشانه ی دیوانگی است" به غیر از (شاید) روی صحنه!

چندین تحقیق علمی نشان داده است که  حرف زدن با خود در تنهایی تمایلی است که محسناتی نیز دارد. تشویق خود، اعتماد به نفس، یادآوری، تمرکز...   چندان اهمیتی ندارد ما چه {با خود} می گوییم. آن ویلسون چف ، روانشناس موضوع  سخنرانی، توضیح می دهد که:" همه ی ما به یک راز دار نیازمندیم تا در باره ی کسی که جالب ، و باهوش است حرف بزنیم، کسی که بخشی ازماست ، کسی که ما را بهتر از دیگری می فهمد. بی شک ما شخصی بسیار جالبتراز آنچه هستیم و آنکه می شناسیم، هستیم". در سال 2014 تحقیقی توضیح داد  تا چه اندازه خویش باوری در روبرو شدن در  آزمونها و چالشها، بسیار پیچیده موثر و موثرتراست. و بهتر از آن : حرف زدن با خود با ذکر نام خود و دیگر نزدیکانی است  که به ما کمک کردند تا احساسات خود را کنترل کنیم.

 

کلمات مناسب را پیدا کنید

 

در نشریه هاروارد بیزینس ریویو[1]، اتان کروس، محقق، تجربه ای سرگرم کننده و در عین حال آموزنده را شرح می دهد. صحبت کردن از خود با  ضمیر دوم شخص یا سوم شخص، برای آماده سازی در شرکت در هربحثی " بهترین" کار برای بازدهی بالا ، آرامش بیشتر، و اعتمادبه نفس بیشتر است. او توضیح می دهد که دستآورد تحقیقش آنچنان قانع کننده بود که او دخترخودش را از آن پس واداشت که در مورد خودش با ضمیر سوم شخص صحبت کند. اضافه کرد " اینکار نه تنها به او اعتماد به نفس داد بلکه ارزش دستآورد و کیفیت نظرات ما را  ده برابر کرد." تحقیق دیگری که در سال 2008 انجام گرفت توضیح می دهد که صحبت کردن با خود با صدای بلند به همین تریب نشانه مثبتی برای پیشرفت شخصیتی کودکان است.

آخرین مزیت این پدیده رفع کمبود شدید حس قدرشناسی است . در دنیای کار حس قدر شناسی نیازی اساسی به شمار می رود که اغلب برآورده نمی شود : بیش از این جین دولابرو یر[2] گفته بود:" در دنیا هیچ چیز زیباتر ازحس قدر شناسی نیست" .در تحقیقی که سال 2016 سازمان     ان اکت[3]   ( سازمان ملی برا بهتر شدن شرایط کار) انجام گرفت نشان داد که سیاست های قدر دانی کردن خیلی نا امید کننده است. طبق این تحقیقات از  54% شرکت کنندگان، تنها 9% آنها عملکرد شرکتشان را در این رابطه تایید کردند.

[1] Harvard Business Review

[2] Jean de La Bruyère

[3] l'Anact

باراک اوباما در روز انتخاب در کاخ سفید، ژانویه 2009

Se parler à soi-même est moins inutile qu'on ne le pense

FOCUS - Réflexion, conscience de soi, confiance en soi… Se parler à soi-même, à haute voix, est une excellente façon de mieux vous connaître et de perfectionner vos prises de parole. Explications.

Préparer un discours en vue d'un mariage, parler devant dix personnes en réunion, passer un appel téléphonique à un(e) inconnu(e)... Tant de situations qui nécessitent, à des degrés différents, de s'exprimer convenablement en public. Facile? Pas pour tout le monde. Sans parler de charisme et d'éloquence, le moindre fait d'ouvrir la bouche est déjà chose complexe pour certains d'entre nous. C'est l'objet d'un article publié par la BBC. Le remède miracle: se parler à soi-même. À voix haute. Évidemment, il est préférable de s'adonner seul à cette activité, l'acte de parler tout seul n'ayant pas spécialement bonne presse lorsqu'il est effectué en public. «Parler tout seul est signe de folie», dit d'ailleurs le proverbe français. Mis à part (peut-être) sur scène!

، » LIRE AUSSI: En manque de compliments? Auto-persuadez-vous d'être formidable!

Plusieurs études et recherches scientifiques démontrent que parler seul est une lubie qui a des vertus. Auto-persuasion, confiance en soi, rappel de mémoire, concentration... Peu importe ce que nous racontons. «Nous avons tous besoin d'un confident, de parler à quelqu'un qui est intéressant, intelligent, qui est de notre côté et qui nous comprend mieux que personne, explique Anne Wilson Schaef, psychologue et conférencière. Nous sommes sans doute la personne la plus intéressante que nous connaissons.» En 2014, une étude expliquait dans quelle mesure l'autopersuasion est bénéfique pour nous aider à affronter nos épreuves et nos défis les plus complexes. Mieux encore: se parler à soi-même en mentionnant son propre nom et ceux de nos proches nous aident à mieux contrôler nos sentiments!

 

 

Trouver les mots justes

 

Dans la Harvard Business Review, le chercheur Ethan Kross raconte une expérience aussi amusante qu'instructive. Parler de soi-même à la deuxième ou à la troisième personne pour préparer n'importe quelle intervention est un «plus» pour être plus performant, plus calme, et plus confiant! Kross explique que les résultats de son expérience ont été si concluants qu'il impose désormais à sa propre fille de parler d'elle-même à la troisième personne. «Non seulement cela donne confiance en soi, mais en plus cela décuple la raison et la qualité de notre réflexion», ajoute-t-il. Une autre étude datant de 2008 explique que parler de soi à haute voix est également un signal positif pour le développement personnel des jeunes enfants.

» LIRE AUSSI: L'art de parler en public: 6 leçons inspirées des conférences TED

Un dernier bienfait de ce phénomène: combler un manque terrible de reconnaissance. Dans le monde du travail, la reconnaissance est un besoin essentiel qui est très largement insatisfait. «Il n'y a guère au monde un plus bel excès que celui de la reconnaissance», écrivait jadis Jean de La Bruyère. Il avait raison. Une étude réalisée en 2016 par l'Anact (Agence Nationale pour l'Amélioration des Conditions de Travail), révèle en effet que les politiques de reconnaissance sont largement insatisfaisantes, selon 54% des sondés. Seuls 9% d'entre eux saluent la performance de leur entreprise en la matière.

صداقت شجاعانه

 

صداقت شجاعانه

با وجود هراتفاقی می بایست صادق بود

 

    جرج واشنگتن که رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا شد، در تمام عمر خود مشهور به صداقت بود.

   اووقتی کودک بود، تبری کوچک به عنوان هدیه سال نو گرفت . این یک اسباب بازی بسیار سرگرم کننده ولی بسیار خطرناک در دستان کودک بود. جرج درهیچ چیز به اندازه امتحان کردن این تبر بر روی درختان باغ  اشتیاق نداشت. او روی تنه درخت گیلاسی که پدرش به آن خیلی علاقه داشت بریدگی بزرگی بوجود آورد. 

    وقتی پدر برگشت دید که به درخت گیلاسش آسیب رسیده است. می خواست مقصر را بشناسد،  بی نتیجه ،از تمام اهل خانه  سوال کرد.

   جرج  غایب بود ولی  کمی بعد آمد. پدر او را کنار درخت گیلاس برد و با لحن جدی گفت: «چه کسی اینکار را کرده است؟ کودک در حالی که می لرزید لحظه ای ساکت ماند ، سپس با شجاعت تصمیمش را گرفت و گفت :« نمی توانم دروغ بگویم،  من این کار را کردم!»

    --- پدر گفت: تو اشتباه بزرگی کردی درختی را که من دوست داشتم قطع کردی ، اما تو به من حقیقت را گفتی ، من تو را می بخشم . برو، و به خاطر داشته باش به هر قیمتی، باید صادق بود.»  

 

 

Courageuse sincérité

Il faut être sincère malgré tout

 

1.     Georges Washington qui devint président de la République des Etats _ Unis d’Amérique, fut renommé toute sa vie pour  sincérité.

2.     Lorsqu’il était enfant, il reçut pour ses étrennes une petite hachette. C’était un jouet bien amusant mais bien dangereux entre les mains d’un enfant. Georges n’eut rien de plus pressé que de l’essayer sur tous les arbres du jardin. Il fit une énorme entaille au tronc d’un jeune cerisier auquel son père tenait beaucoup

3.     Quand le père rentra il vit son cerisier perdu, voulant connaitre le coupable, il interrogea vainement tous les gens de la maison.

4.     Georges qui était absent rentra peu après. Son père le conduisait auprès du cerisier : «  Qui a fait cela? dit-il d’un ton sévère. » L’enfant tremblant resta un moment silencieux, puis se décidant courageusement : « je ne pis mentir, dit-il, c’est moi !

5.     --- Tu as eu grand tort, dit le père, de mutiler un arbre que j’aimais, mais tu m’as dit la vérité, je te pardonne. Va, et souviens _ toi qu’il faut être sincère quoi qu’il en coût. »

D’après  A, Ailou.