ورزش تاثیرات مثبتی بر عملکرد مغز دارد

 عملکرد بهتر شناختی، تمرکز بهتر، حافظه بهتر و... .طی  تحقیقی که در فرانسه بر 1411 دانشجو در مدت دو سال و نیم در خصوص رابطه  نتایج درسی و فعالیت فیزیکی انجام گرفت، این نتیجه بدست آمد که دانشجویانی که در سطح بالاتردرسی قرار داشتند کسانی بودند که ورزشی را بصورت منظم انجام می دادند.

انستیتو تکنولوژی در جورجیا امریکا نیز در این مورد اعلام داشت که فعالیت بدنی ،حداقل بیست دقیقه ای ( حتی برای یک جلسه {در هفته})، تا 10% حافظه را بهتر می کند. و اینکار نتایج پیشگیرانه ای  نیز دارد: دانشمندان در نیویورک تحقیقی را به مدت بیست و یک سال بر افراد 75 سال به بالا انجام دادند این تحقیق نشان داد که در میان فعالیتهای روزانه این افراد( خواندن، نوشتن، حل جدول، کارت بازی، نواختن موسیقی، رقسیدن، تنیس، شنا یا گلف)  رقص بیشترین تاثیر را بر پیشگیری خطر ابتلا به زوال عقل را دارد ( دوبرابر بیشتر از حل جدول).

توضیح

افزایش جریان خون در هنگام فعالیت فیزیکی برای مغز  مفبد است. باعث می شود به مغز اکسیژن بیشتری برسد و شرایطی فراهم می کند تا قدرت حافظه و تمرکز بهتری داشته باشیم.

در نتیجه تحقیقی که در امریکا انجام گرفت معلوم شد که بعد از یک فعالیت فیزیکی روزانه که در مدت دو ماه انجام گرفته باشد، ما شاهد افزایش سلولهای مغزی خواهیم بود.

ورزشهای استقامتی باعث می شوند که هیپوکمپ که حافظه را کنترل می کند و با افزایش سن به سمت کوچک شدن می رود، بتواند حجم خود را حفظ کند.  

کلود تاشی سه کدی{ متخصص ورزشهای رزمی}اذعان دارد که:" بدون هیچ تردیدی ، ورزش فعالیت فکری نیز محسوب می شود، مثلا ورش کاراته،  محتاج  حافظه بسیار خوب برای حفظ توالی حرکتها است. برای اجرای  هر تاکتیک و تکنیک  باید فرد فکر کند  و راهکار پیدا کند... یعنی فعالیت مغزی.

 LE SPORT DÉVELOPPE LA MÉMOIRE ET L’INTELLIGENCE

Meilleur rendement cognitif, meilleure concentration, meilleure mémoire… L’exercice a aussi ses effets positifs sur le fonctionnement du cerveau. Une étude française a suivi 1 411 élèves pendant deux ans et demi, comparant leurs résultats scolaires et leur pratique sportive. Il est apparu que la moyenne scolaire était plus élevée chez les sportifs réguliers. L’Institut de technologies de Géorgie aux Etats-Unis a, quant à lui, montré une amélioration de la mémoire de l’ordre de 10 % après un exercice physique d’au moins vingt minutes (même après une seule séance!). Et cela marche aussi de manière préventive: après une étude de vingt et un ans sur des personnes âgées de 75 ans et plus, des scientifiques new-yorkais ont montré que parmi les activités quotidiennes de ces seniors (lecture, écriture, mots croisés, jeux de cartes, instruments de musique, danse, marche, tennis, natation ou golf), la danse avait l’effet le plus net sur la diminution des risques de démence (deux fois plus que les mots-croisés).

 

EXPLICATIONS

L’augmentation du flux sanguin lors de l’exercice physique bénéficie aussi au cerveau. Celui-ci est mieux oxygéné et permet une meilleure mémoire et une concentration plus grande.

Une expérience américaine a montré qu’après une activité physique quotidienne pendant deux mois, on observait un nombre plus élevé de cellules dans le cerveau.

Les sports d’endurance permettent à l’hippocampe, qui contrôle la mémoire et a tendance à diminuer avec l’âge, de garder le même volume.

«L’air de rien, affirme Claude Tshisekedi, le sport est intellectuel. Prenons un sport comme le karaté: il demande une mémoire énorme pour retenir les enchaînements. Il faut aussi réfléchir à sa tactique, ses techniques, trouver une stratégie… ça fait fonctionner le cerveau!»

 https://www.femmesdaujourdhui.be/bien-etre/forme/le-sport-cest-bon-pour-le-moral/

ورزش برای معتادان مفید است( بخصوص معتادان به سیگار)

 

در سال  2009     برند نایک نتایج تحقیقی را که بر روی 10000 زن اروپایی  انجام گرفته بود را منتشر کرد این تحقیق نشان می داد:

ورزش برای معتادان مفید است( بخصوص معتادان به سیگار)

گابی  سی وسه ساله یکی از شاهدان{ کسی که در تحقیق شرکت داشته} می گوید:" قبل از اینکه ورزش را شروع  کنم،  چند باری {در روز} سیگار می کشیدم بعد، کم کم، حس کردم سیگار زیاد برای من خوب نیست، و بدون آنکه متوجه باشم آن را ترک کردم، خیلی ساده است  چون دیگر علاقه ای به آن نداشتم."

کلود شیسه کدی{ مربی ورزشهای رزمی} تاکید می کند:"   با ورزش انسان روی نفس خود کار می کند و ریه ها را باز می کند. ورزشکاران قبل از سیگار کشیدن باید یک تا دوساعت استراحت داشته باشند. دوره زمانی مناسب، برای کسانی که می خواهند سیگار را کاهش دهند.

توضیح

تولید دوپامین در هنگام فعالیت فیزیکی جایگزین همان موادی می شود که شما از سیگار انتظار دارید.

 به این خاطربا ورزش  برای ترک سیگار تحریک می شوید تا بر محدودیتهای فیزیکی بدنتان فائق شوید.

 ورزش جبران اضافه وزن احتمالی ناشی از ترک سیگار را نیز می کند.

LE SPORT LUTTE CONTRE LES ADDICTIONS (ET NOTAMMENT LA CIGARETTE)

«Avant de me mettre à faire du sport, témoigne Gaby, 33 ans, je fumais pas mal. Puis, petit à petit, il m’a semblé que la cigarette n’était plus bonne pour moi. J’ai arrêté sans m’en rendre compte. Je n’en avais simplement plus envie.» «La première cigarette après l’effort est très forte, presque désagréable, confirme Claude Tshisekedi, parce qu’on a travaillé son souffle et ouvert ses poumons. Les sportifs ont souvent besoin d’un répit d’une heure ou deux avant de refumer.» Un laps de temps bienvenu pour qui veut faire baisser sa consommation.

EXPLICATIONS

La production de dopamine lors de l’activité physique remplace allègrement celle que vous attendez de votre cigarette.

Le sport vous motive à arrêter la cigarette, ne serait-ce que pour pouvoir dépasser les limites imposées par votre condition physique.

Le sport compense l’éventuelle prise de poids liée à l’arrêt de la cigarette.

 https://www.femmesdaujourdhui.be/bien-etre/forme/le-sport-cest-bon-pour-le-moral/

ورزش اعتماد بنفس را افزایش می دهد

در سال  2009     برند نایک نتایج تحقیقی را که بر روی 10000 زن اروپایی  انجام گرفته بود را منتشر کرد این تحقیق نشان می داد: 73% از خانمها  اذعان می کنند : ورزش آنها را از جهت عاطفی، اعتماد بنفس  قوی کرده  و آنها را مصمم تر کرده است .

الکساندرا  33 ساله به خاطر می آورد:" وقتی ورزش را آغاز کردم ، خجالتی و درونگرا بودم، در سالن ورزش با هیچکس حرف نمی زدم، بعد بایک مربی شروع به تمرین کردم. می دیدم که هیکلم در حال تغییر است، از من تعریف می شد، کارهایی را انجام می دادم که تصور نمی کردم بتوانم انجام بدهم . و این در دیگر زمینه های زندگی من نیز تاثیر گذار بود: روزی رئیسم گفت از موقعی که ورزش می کنم کارم پیشرفت کرده ! امروز من خودم درسهای گروهی را می دهم."

 

توضیح

فلیپ گودن توضیح می دهد: " وقتی به طور مرتب ورزش می کنید، بدن طبیعتا به سمت تغذیه سالمتری می رود، اشتاه منظم می شود،  چند کیلو کاهش پیدا می کند، و موفقیتها بیشتر می شود...خلاصه ، برای خود ارزش بیشتری قائل می شوید."

کلود شیسه کدی مربی ورزش  ومتخص ورزشهای رزمی می گوید:" با آغاز تغییرات، مردم شروع می کنند به مقایسه خود با قبل : این پیشرفت مهمی است."

ادامه می دهد:" ورزش باعث می شود انسان خودش را بهتر بشناسد، نقاط ضعفش را از نقاط قوتش تمیز دهد و تفاوت ها را بپذیرد. با تمرینات رزمی  اعتماد درونی افزایش میابد که در بیرون خودش را نشان می دهد ، مثلا افراد در هنگام صحبت کردن با اطمینان بیشتری حرف می زنند. 

 

 LE SPORT DÉVELOPPE LA CONFIANCE EN SOI

Selon une enquête menée en 2009 par Nike sur 10 000 femmes européennes, 73% l’affirment: le sport les rend émotionnellement plus fortes, plus confiantes en elles et plus déterminées. «Quand j’ai commencé le sport, se souvient Alexandra, 33 ans, j’étais timide, introvertie. Je ne parlais à personne à la salle de gym. Puis j’ai commencé à m’entraîner avec un coach. J’ai vu mon corps changer, j’ai reçu des compliments, j’ai fait des choses que je n’aurais jamais cru pouvoir faire. Et cela s’est répercuté dans les autres domaines de ma vie: un jour, ma cheffe m’a dit que depuis que je m’étais mise au sport, mon travail s’était amélioré! Aujourd’hui, je donne moi-même des cours collectifs!»

 

EXPLICATIONS

«Lorsqu’on fait régulièrement du sport, explique Philippe Godin, le corps va naturellement vers une nourriture plus saine, l’appétit se régule, on perd quelques kilos, on a plus de succès… bref, on dope son estime de soi.»

«En se mettant des challenges, explique Claude Tshisekedi, coach sportif et expert en sports de combat, les gens se mettent en compétition avec eux-mêmes: c’est très boostant.»

«Le sport permet d’apprendre à mieux se connaître, ajoute-t-il, à distinguer ses points forts et ses points faibles et à accepter sa différence. En pratiquant notamment les sports de combat, on développe une confiance interne qui se voit à l’extérieur, par exemple dans la manière de parler avec plus d’assurance.»

 https://www.femmesdaujourdhui.be/bien-etre/forme/le-sport-cest-bon-pour-le-moral/

چرا باید قبل از قضاوت فکر کنیم

"م د ر، کفشاشو نگاه کن" " اوه ، اوه این چه وضعیه، اون حتی بلد نیست حرف بزنه" ،  "وت ف ،اما این یارو مزخرف نوشته"...

محل وموقع  اهمیتی ندارد  سر کار، در کوچه، دراینترنت و   ...انسان در مورد همنوعان خود قضاوت میکند . بهر حال  می دانید که  ( البته مطمئن هستم چنانچه به پادکست های{فایلهای صوتی} من گوش کرده باشید!) اولین تاثیر،ارتباطات بعدی را هدایت می کند. واقعا اولین تاثیر مهم است. بعلاوه همانطور آلفونس لامارتین به درستی گفته :"انتقاد قدرت ضعیفان است."

حالا از کجا این عادت بیخود قضاوت در باره دیگران آمده و چرا ما باید قبل از قضاوت فکر کنیم؟

برگشت به ریشه

ابتدا باید قبل از هر چیز دانست که قضاوت در باره دیگران ایجاد تمایزمی کند. و ما نا خود آگاه خودمان را متمایز از فرد انتقاد شده قرار می دهیم. وقتی شخصی یک سری ویژگی هایی   می گیرد ما بلافاصله آن را با شخصیت خودمان مقایسه می کنیم و قضاوت می کنیم:

قضاوت کردن، باعث  قضاوت در مورد خود ما نیز می شود . به محض آنکه انسان متوجه تفاوتی بشود  تمایل دارد به بررسی اشتباهات بپردازد.

بعنوان مثال، کسی که خوب کار نمی کند ممکن است بگوید " اون ،  تمام عمرش داره جون می کند، من ترجیح می دهم کمتر کار کنم و کمتر چیز داشته باشم." در اینجا فرد دیگری را قضاوت می کند تا خودش را در مقابل همسایه اش که مالدارتر از اوست توجیه کند. در دیگری چیزی را دیده  که خودش هرگز نخواهد داشت.

قضاوت، نوعی دفاع از خود است. به محض آنکه تفاوت بین من و دیگری مرا ناراحت کند و آزار دهد در مورد او به قضاوتی می پردازم ( با همان عنوان یا عنوان دیگر) که {مثلا} این ناهنجاری درست نیست. در واقع نتیجه ی منطقی این قضاوت به خود ما بر می گردد. انسان دوست ندارد که از راحتی خود دست بکشد، و برایش بسیار سخت است که خودش را مورد سوال قرار دهد. به همین خاطر  با تاکید روی این موضوع که این دیگری است که از حالت {تعادل و}  خوبی خارج شده  به دنبال دفاع از خود است .

قضاوت کردن دیگران به معنای فقدان اعتماد بنفس است. از دیگری انتقاد می کنم تا خودم را توجیه کنم. زیرا من بخوبی می دانم که آن کاری را که انجام می دهم خوب نیست، که من خوب نیستم، که برای بهتر شدن باید به سختی کار کنم. من اعتماد به نفس ندارم ولی بیشتر ترجیح می دهم از دیگران انتقاد کنم تا اینکه خودم را زیر سوال ببرم.  و در اینجاست که من  تفاوت شخصیت رهبر را با خودم مشخص می کنم: فردی که می خواهد "رهبر" باشد باید خودش را زیر سوال ببرد و بجای اینکه برای بالابردن خودش به شیوه   غلط وقتش را با انتقاد از دیگران بگذراند در خودش تغییرات ایجاد کند. رهبر وقتش را با بررسی قدر و قیمت رفتارهای دیگران نمی گذراند او به خودش بها می دهد .

به چهار دلیل باید قبل از قضاوت  ، بیاندیشیم

با وجود ازدیاد راههای ارتباطی، همچنان  بسیار ساده است که بدون تنبیه، دیگران را قضاوت کنیم و یا از دیگران انتقاد کنیم . به نظرات روی وب ها  و پیامهای روی شبکه های اجتماعی یا حتی ایمیلها نگاه کنید. انسان به یک موجود شایعه پراکن تبدیل شده ( و حتی یک شایعه پراکن مقدس). در کمین زندگی دیگران نشستن و از آنها ایراد گرفتن  تبدیل به وقت گذرانی مورد علاقه اش شده است.

بنابراین اجازه بدهید با وجود اینکه هیچ تنبیهی وجود ندارد ،به شما بگویم به چهار دلیل شما باید قبل از انتقاد کردن فکر کنید.

 اینکار باعث می شود از تشخیص غلط اجتناب کنید. آه بله، وقتی به سرعت تحت تاثیر قرار بگیرید، قضاوت اغلب غلط از آب در می آید. وقتی شما تمام ماجرا را نمی دانید، وقتی بخوبی فرد مورد نظر را نمی نشاسید، بهتر است از قضاوت عجولانه اجتناب کنید! ( بعلاوه،   این موضوع شما را وادار می کند که به اشتباه خود اعتراف کنید ، وشخصا از این کار بیزارم و بیزاری به حدی استکه  وقتی اشتباه  هم می کنم خود را برای اشتباهم محق می دانم.)

قضاوت نکردن باعث اجتناب از پشیمانی می شود. و بی تردید  این موضوع همپایه دلیل اول است. اگر قضاوت اشتباه باشد به احتمال قوی پس از قضاوت پشیمان می شوید ، و اگر افسوس خوردن بهتر از نادم شدن است پس وقتی بتوان از هر دو اجتناب کرد بسیار بهتر است.   

اینکار هیچ نتیجه ای ندارد. حداقل شما موفق نمی شوید عکس این را ثابت کنید، انتقاد از دیگران و قضاوت آنها بدون فکر هیچ نتیجه ای ندارد. گفتن اینکه فلانی بی فرهنگ است و بی کفایت است بدون آنکه در باره این مطالب با او صحبت کرده باشی هیچ نفعی نخواهد داشت اگر نگوییم که انرژی خود را صرف چیز کاملا بیهوده ای کرده اید.

روشن است که اینکار منطقی نیست. انتقاد و قضاوت عجولانه عملی است که من آن را جز "ارتباطات ناسالم" می خوانم. این کار چیزی دیگری را در بحث مطرح می کند، چرا وقتمان را برای موضوعی هدر دهیم که هیچ جذابیتی ندارد؟ و اضافه بر این، هیچ چیز بیشتراز فردی که مرتب شکایت می کند اعصاب خرد کن نیست.

{ در انتها نویسنده مثال خنده داری زده که بدلایل مسائل اخلاقی چند خطر را ترجمه نکردم عزیزان می توانند به متن اصلی مراجع کنند}

Speedevelopment

Pourquoi nous devrions réfléchir avant de juger [article invité]

 

L’article (très intéressant) de Jérôme

« Mdr, regarde ses chaussures », « Oh là là, mais il ne sait pas parler lui », « WTF, mais il écrit comme une merde le bonhomme »…

 

Que ce soit au travail, dans la rue, sur le web… Peu importe l’endroit, peu importe le moment, l’Homme juge ses pairs. Or, vous n’êtes pas sans savoir (si vous écoutez mes podcasts mais je n’en doute pas !) que la première impression est souvent celle qui guide le reste de la relation, elle est absolument primordiale. Reste que comme l’a justement souligné Alphonse de Lamartine: « la critique est la puissance des impuissants ».

 

Alors, d’où vient cette foutue manie de juger les autres et pourquoi devrions-nous réfléchir avant de juger ?

 

Retour aux origines

Il faut d’abord savoir que juger l’autre c’est, avant tout, opérer une distinction. Cette distinction, nous la faisons inconsciemment entre la personne critiquée et nous-même. Dès lors qu’une personne va revêtir une certaine caractéristique, nous allons opérer une comparaison avec notre propre personne et rendre un jugement:

Juger, c’est porter un jugement sur soi. Dès lors que l’homme constate une différence il juge en se penchant sur ses propres défauts. Prenons un exemple, quelqu’un qui ne travaille pas assez pourrait déclarer « Lui, il passe sa vie à bosser, je préfère avoir de moins bons résultats mais moins travailler ». Ici la personne juge l’autre pour justifier ses propres résultats qui sont moins bons que son voisin, elle voit en l’autre ce qu’elle ne sera jamais.

Juger, c’est se défendre. Dès lors que la différence de l’autre me trouble, me gêne, j’opère un jugement (à juste titre ou non) en déclarant que cette dissemblance n’est pas correcte. Ici c’est en fait la suite logique du jugement porté sur soi. L’homme a tendance à ne pas souhaiter sortir de sa zone de confort, il est bien trop à l’aise et c’est bien trop douloureux de se remettre en question. Il va donc chercher à se défendre en affirmant que c’est autrui qui est en marge de ce qui est bon.

 

Juger, c’est être en manque de confiance. Je juge l’autre pour me justifier car je sais pertinemment que ce que je fais n’est pas la bonne chose, que je ne suis pas bon, que je devrais travailler plus dur pour être meilleur. Je n’ai pas confiance en moi, mais je préfère critiquer les autres plutôt que me remettre en question. Et c’est là-dessus que s’opère la différence avec le leadership : la personne qui souhaite devenir un « leader » doit se remettre en question, opérer le changement sur soi plutôt que passer son temps à critiquer l’autre pour se ré-hausser de manière infondée. Le leadership ne passe pas par l’estime des autres, mais par l’estime de soi.

 

Les 4 raisons (+ un bonus) pour lesquelles nous devrions réfléchir avant de juger

Avec la prolifération des moyens de communication, il est aujourd’hui encore plus facile de juger les autres et les critiquer sans impunité. Regardez les commentaires sur les blogs, les messages sur les réseaux sociaux ou même via mail. L’homme est devenu une commère (et une sacré commère même) ! Guetter la vie des autres et la critiquer est devenu son passe-temps favori.

 

Alors, à défaut de menace, laissez-moi vous donner quatre bonnes raisons et une bonus pour lesquelles vous devriez réfléchir avant de juger.

Cela permet d’éviter un mauvais « diagnostic ». Eh oui, lorsqu’il est effectué trop rapidement, le jugement est souvent faussé. Lorsque vous ne connaissez pas toute l’histoire, lorsque vous ne connaissez pas réellement la personne, mieux vaut éviter un jugement hâtif ! (En plus, ça vous obligera à admettre que vous avez tort et personnellement j’ai horreur de ça : même quand j’ai tors j’ai raison d’avoir tort)

Cela évite d’avoir des regrets. Bien sûr, cela va de pair avec la première raison. Si votre jugement est erroné, il y a fort à parier que celui-ci soit regretté par la suite. Et s’il vaut mieux avoir des remords que des regrets, lorsque l’on peut éviter les deux, c’est quand même plus sympa !

 

Cela n’apporte rien. A moins que vous ne réussissiez à me démontrer l’inverse, critiquer les autres et les juger sans réfléchir n’apporte rien. Dire qu’un tel est inculte ou totalement incompétent sans avoir préalablement discuté avec lui ne sert à rien, si ce n’est dépenser votre énergie pour quelque chose de totalement futile.

Ce n’est clairement pas une preuve d’intelligence. Critiquer, juger hâtivement, fait partie de ce que j’appellerais de la « mauvaise communication ». Il y a tellement d’autres choses à évoquer lors d’une discussion, pourquoi perdre son temps sur des choses qui n’ont aucun intérêt ? Et en plus, rien de plus énervant que quelqu’un qui se plaint tout le temps.

Speedevelopment

ویژگی های افراد درونگرا که حتی خود بر آن واقف نیستند

چامعه و شرکت های ما  همیشه برای افراد برونگرا ارزش قائل هستند ، آنها را همواره روی سن {در مقابل دید} قرار می دهند و می خواهند که ما فکر کنیم آنها افراد موفق فردا هستند. 

ولی افراد دیگر ، درونگراها ، در سکوت اسرار آمیز خود محسناتی دارند.

اغلب در نگاه اول درونگراها را با خجالتی ها  اشتباه می گیرند. و لزوما برای آنها ویژگی قائل نیستند.

بدتر از همه اینکه، این خود افراد هم گاهی برای خود خصلتهای نیکی فائل نیستند و نقاط قوت شخصیت درونگرای خود را  نمی بینند.

اجازه بدهید نقاط قوت این انسان   راز دار را آشکار کنم، خصلتهایی که با اتبات اعتماد بنفسی پیش بینی نشده  قادر به درک  تنهایی و سکوت است.

اما " درونگرا یی" به چه معناست؟

برای ما بسیار رایج و شایع  است که شخصیت "درونگرا" را با خجالتی اشتباه بگیریم، در حالیکه درواقع خجالتی و درونگرایی  دو چیز کاملا متفاوت هستند.

به طور کلی، افراد برونگرا باید انرژی خود را ازجهان خارج خود کسب کنند در حالیکه افراد درونگرا در درون خود آسوده اند و در دنیا و عمق افکارشان  می توانند انرژی خود را دوباره احیا کنند.

اغلب درونگراها را شبیه  افرادی غیر جذاب بسیار خجالتی ساکت و محجوب می دانند.

این موضوع ناشی ازدگر گونی  نسبتا سریع و ناسازگاری با حقیقت نیست ، درونگرایی ویژگیهای زیادی دارد که همه قادر به تشخیص آن نیستند.

چرا مهم است که درونگرایی را با خجالتی بودن اشتباه نگیریم؟

شخص می تواند هم خجالتی باشد و هم درونگرا. و می تواند درونگرا باشد اما خجالتی نباشد.

خجالتی بودن ناشی از تجربیات منفی است. ترسی است که فرد در جریان زندگی در خود بوجود آورده است.

درونگرایی یک نوع خصوصیت است که عمدتا ذاتی است.

هر چند که مشکل است اما کاملا این امکان وجود دارد که فرد خود را از خجالتی بودن خلاص کند. بعکس، بندرت ممکن است  که فرد بتواند خصوصیت  درونگرایی را اصلاح کند یا از بین ببرد پس بهتر است سازگاری با یان خصلت را یاد گرفت و با آن زندگی کرد.

{ با نپإیرفتن این خصلت }این خطر وجود دارد که فرد نقشی راایفا کند که د رشخصیت او نیست.و اینکار در طولانی مدت پیامد های بدی را به همراه خواهد داشت: خستگی مزمن، احساس ناراحتی، حس اینکه زندگی دلخواه خود را گم کرده و...

مشکل دیگر اینکه تصور کند خجالتی است در حالیکه درونگراست.

خصوصیات افراد درونگرا :

یایید پیش داوری هایی ذهنی در باره ی درونگریی را از بین برد!

اینها فهرستی از شناخته ترین ویژگی های درونگرایست:

افرادی اهل تفکرند

گاهی آنها خودبخود در مسیرهای پیچشی حرکت می کنند، این یک ویژگی غیر قابل انکار آ نهاست .

درونگرا برای تفکر، برای بررسی وضعیت قبل از هر انتخاب ، برای اتخاذ تصمیم وقت می گذارد.

 گوش می دهند

می توان این ویژگی  را اینگونه خلاصه کرد: درونگراها بیشتر ترجیح می دهند  گوش بدهند تا حرف بزنند درست مثل یک راه میانبر.

 با این حال شکی نیست که با وجود خصلت گوش دادن درونگراها افراد ارزشمندی هستند که دوستانشان تمایل دارند به آنها اعتماد کنند.

آرام هستند

وقتی مسائل آزار دهنده ای که محرک اعصاب است برای این اشخاص پیش می آید، این  درونگراها هستند که نیروهای آرام محسوب می شوند. آنها { در این مواقع} آرامشی با طمِانینه از خود به نمایش می گذارند.

مستقل هستند

درونگراها  برای ادامه و پیشرفت در مسیرشان  نیازی ندارند که مرتب از نصایح افراد زیادی برخوردار شوند.

این به این معنا نیست که آنها از نصایح و کمکها قدر دانی و استقبال نمی کنند. بلکه آنها به راه های پیشرفت خود به روش خود و با ارج نهادن به خلوت  خود آگاهی دارند.

برای خلوت خود ارزش قائلند

شاید درونگرا ها را بخاطر اینکه برعکس دیگران از تنهایی نمی ترسند بشناسیم. در واقع آنها با تنهایی احساس خوبی دارند.

در حالیکه بعضیها فقط وقتی حسی خوب دارند که در میان مردم باشند، افراد درونگرا ترجیح می دهند در خلوت خود و یا در کنار یکی از نزدیکان باشند.

آنها از این لحظات خلوت بسیار ارزشمند برای خلاقیت و تفکر بهره می برند.

 صادق و عمیق هستند

هزار و یک موضوع برای گفتگو وجود دارد ، هزار و یک روش برای حرف زدن با نزدیکان و همکاران وجود دارد اما وقتی درونگراها موضوعی را برای حرف زدن انتخاب می کنند اغلب عمیق و عاری از سطحی نگریهای برخی از بحثهاست.

 

نتیجه

 

برونگراها نباید ناراحت شوند چون آنها هم ویژگی های خود رادارند. جهان فقط سیاه و سفید نیست. و انسان به طور مطلق درونگرا یا برونگرا نیست.

موضوع این مقاله برای شکوفا یی شخصیت  درونگراها است بخصوص وقتی در شخصیت خود ضعف می بینند، رنج می برند و آن را با خجالتی بودن اشتباه می گیرند.

Les qualités des personnes introverties qu’elles ne soupçonnent même pas elles-mêmes

Article publié dans Confiance en soi le 17 juin 2018 par Prendre Confiance

Notre société, nos entreprises, notre culture n’ont de cesse de valoriser les extravertis, en les disposant constamment sur le devant de la scène, nous laissant penser qu’ils sont la réussite de demain.

 

Alors que quelque part, dans les détours plaisants de leur silence, les introvertis possèdent aussi de nombreuses qualités.

 

Au premier abord, on confond souvent timidité et introversion. Et on ne soupçonne pas forcément les qualités des personnes introverties.

 

Le pire, c’est que ces personnes ne soupçonnent parfois pas elles-mêmes les qualités , voire les forces, de leur personnalité introvertie.

 

Laissez-moi vous démontrer la force de ces êtres discrets, ce qui sont en mesure d’apprécier la solitude et le silence, en faisant preuve d’une confiance insoupçonnée…

Mais qu’est-ce que cela veut dire, être introverti ?

Il est fréquent et répandu que nous confondions personnalités timides et celle dites « introverties », alors qu »en réalité timidité et introversion sont deux choses bien différentes.

De manière générale, les personnes introverties se sentent à l’aise dans leur mond intérieur, dans l’univers de leurs pensées, au sein duquel elles peuvent recharger leur énergie. À la différence des personnes extravertie qui elles, puisent leur force du monde extérieur !

 

Souvent, on assimile personnalités introvertis avec un être effacé, silencieux, peu attrayant, à la timidité exacerbée.

 

Il ne s’agit ni plus ni moins d’une déformation rapide et dénigrante de la réalité : les introvertis possèdent de nombreuses qualités, appréciables par tout un chacun.

 

Pourquoi est-il important de ne pas confondre timidité et introversion ?

On peut être introverti et timide. On peut aussi être introverti et ne pas être timide.

 

La timidité est le résultat d’expériences négatives. C’est une peur que l’on construit au cours de sa vie.

 

L’introversion est un trait de caractère en grande partie inné.

 

Même si cela peut être difficile, il est tout à fait possible de se débarrasser de sa timidité. À l’inverse, il n’est pas possible de supprimer ou de corriger sa personnalité introvertie. Il est préférable d’apprendre à vivre en harmonie avec ce tempérament.

 

Le risque est de jouer un rôle qui n’est pas le nôtre. Et cela a nécessairement des conséquences négatives à long terme : fatigue chronique, mal-être, sentiment confus de ne pas vivre la vie que l’on souhaiterait…

 

 

Le problème est aussi quand se croit timide alors qu’on est seulement introverti.

 

Les qualités des personnes introverties

Faisons voler en éclats les préjugés qui subsistent sur les introvertis !

 

Voici une liste des qualités les plus reconnues des personnes introverties.

 

Ce sont des êtres réfléchis

Il s’agit d’une qualité indéniable, quand l’impulsivité nous pousse parfois dans des chemins sinueux…

 

Les introverties prennent le temps de la réflexion, de l’examen de la situation avant de choisir, d’opter pour une décision, plutôt qu’une autre.

 

Ce sont des personnes qui sont à l’écoute

On pourrait résumer cette qualité, en disant que les personnes introverties préfèrent écouter que parler, même si il s’agit ici d’un raccourci.

 

 

 

Toutefois, il est indubitable que les introverties sont des êtres précieux faisant preuve d’une qualité d’écoute précieuse, auprès desquels ses pairs aiment se confier…

 

Ce sont des personnes calmes

Quand il est de ces personnalités qui ne tiennent pas en place, qui transpirent la nervosité, les introverties sont, eux, la force tranquille. Ils font preuve d’un calme apaisant.

 

Elles font preuve d’autonomie

Les personnes introverties n’ont pas besoin d’être entourées constamment, de bénéficier des conseils d’une multitude de personnes pour progresser, suivre leur chemin.

Cela ne veut pas dire que conseils et aides ne sont pas bienvenus ou reconnus. Mais appréciant la solitude, ils savent progresser par leurs propres moyens.

Elles apprécient la solitude

On reconnaît probablement les personnes introverties au fait qu’au contraire des autres, elles ne sont pas effrayées par la solitude. En fait, elles s’y sentent même bien.

 

Quand certaines personnes ne se sentent bien qu’entourés de monde, les introvertis préfèrent la solitude et/ou être entourés d’une personne proche. Ils profitent alors pleinement de ces instants de réflexion et de créativité, si précieux que sont les moments placés sous le signe de la solitude.

 

Ce sont des êtres sincères et profonds

Il y a mille et un sujets de conversation, mille et une manières de bavarder avec ses proches, ses collègues, mais quand les introvertis choisissent d’engager la conversation, il est alors plus que probable que les sujets soient profonds et balayent la superficialité de certaines discussions…

 

Conclusion

Que les extravertis ne prennent pas ombrage de cet article. Eux aussi ont leur qualités et leurs forces. Et le monde n’est pas tout noir ou tout blanc. Personne n’est totalement introverti ou totalement extraverti.

 

L’objet de cet article est surtout d’aider les personnes introverties à être plus épanouies. Surtout lorsqu’elles acceptent mal leur personnalité, la vivent mal ou  la confondent avec la timidité.

زندگی خود را بهتر کنید

 

کارهای زیادی هست که شما می توانید درکمک به مردم انجام دهید، مانند  کارها ی خانه یا کارها داوطلبانه در مرکز بیخانمان ها. هر کار کوچکی می تواند روز دیگری را دلپذیر کند. کمک می تواند هر گونه ناراحتی را از بین ببرد بشرطی که صادقانه باشد. حتی یک لبخند ، یک "سلام" یا یک تعریف می تواند خلق و خوی شخصی را خوب کند. فراموش نکنید که هر تلاشی هر چند کوچک به حساب می آید.

" اگر در این تلاش نیستید که زندگی کسی را بهبود ببخشید، بنابراین دارید وقتتان را تلف می کنید. تا زندگی دیگری را بهتر نکنید، زندگی شما  بهتر نمی شود."

ویل اسمیت

 

Il y a beaucoup de choses que vous pouvez faire pour aider les gens de votre communauté, que ce soit des tâches ménagères à la maison ou du bénévolat dans un centre pour sans-abri. Même les petites choses peuvent égayer la journée d’autrui. Aider peut venir de n’importe quoi tant que c’est fait sincèrement. Même un simple sourire, un « bonjour » ou un compliment peut mettre une personne de bonne humeur ! N’oubliez pas que chaque petit effort compte !

 

Si vous n’êtes pas en train d’améliorer la vie de quelqu’un d’autre, alors vous perdez votre temps. Votre vie ne deviendra meilleure qu’en rendant celle des autres meilleure.

– Will Smith

تفسیر های مخرب

آیا تا کنون متوجه شده اید اکثر جدالهای ما از حدس ها، پیش فرضها و ادراکاتی ناشی می شود  که در انتها هم معلوم می شود کاملا غلط بوده است.

بیشتر این جدالها  به وسیله اینترنت و اطلاعات نوشتاری ایجاد می شود. اینطور بگوییم که این مطالب فقط به دلیل اینکه که هرکس به شیوه ی خود مطلب را می خواند گاهی باعث کشمکش می شود.

وقتی حقایقی وجود دارند که بدون هیچ شک منطقی، مسئولیت هر شخص را در مسئله ای را تعیین می کند ، ما به ندرت رنجیده می شویم.

در حقیقت، مشکل اصلی این است که ما قبل از مشوش شدن  زمانی برای تائید و درستی اطلاعات نمی گذاریم. به سرعت حالت دفاعی می گیریم و آمده ی مقابله رودررو می شویم.

متاسفانه این تفسیر ماست که حقایق را دگرگون می کند و ما را وادار می کند که به هر قیمتی مقابله کنیم. تفسیری که بر پایه ی تمام باورهایی است که در طول مدت بودنمان در این جهان ذخیره کرده ایم و به وسیله احساس کنونی در زمان تقویت می شود.

 

بنابراین، اگر فکرکردیم قربانی بی عدالتی شده ایم ، موقعیت مناسبی برایمان ایجاد می شود تا واکنش افراطی خود را با باور کنونی موجود  در درون مان تغذیه کنیم.  و همینطور هم می شود  اگر دیگران به ما احترام نگذارند و ما بسیار رنجیده خاطر شویم،  با روبرو  شدن به هر حرکت یا حرفی که نشان از از نوعی به احترامی  باشد، بلافاصله حساس می شویم.

و همینطور که می گویند، وقتی کسی در مقابل چیزی واکنش شدید نشان دهد  آدم فقط انتظار دارد عصبانی شدن آنها را دارد. و این موضوع خطرناک است، خطر به رگبار بستن تمام  کسانی را که جرات کرده اند و در میدان دید ما قرار گرفته اند.

 

چه باید کرد، باید باور داشته باشیم که وقتی ما  دستخوش احساساتی هستیم  که ما را با خود غرق میکند، صلاحیت آنالیز درست اتفاقات را نداریم. می بایست متوجه هشدارهایی که می گویند   گفتن یا  انجام عملی در نهایت ممکن است  ما را به  پشیمانی بکشاند، باشیم.

نگذاریم تمایلمان به تفسیر های غلط ما را به سمت که می خواهد بکشاند.

L’interprétation qui fait mal

 

Avez-vous déjà remarqué que la plupart de nos conflits prennent souvent naissance à partir de suppositions, de présomptions et de perceptions qui, souvent, s’avèrent être totalement fausses?

Cela est d’autant plus vrai avec la venue de l’Internet et des communications par écrit qui, disons-le, ne sont pas sans parfois créer certains tiraillements parce que, justement, la personne qui lit le message l’interprète à sa façon.

 

Il est rare que nous nous offusquions quand les faits sont là pour prouver, hors de tout doute raisonnable, la responsabilité de chacun dans la mise en place du scénario.

En réalité, le gros problème, c’est que nous ne prenons pas le temps de valider et de vérifier l’information avant de ruer dans les brancards. Nous tombons immédiatement sur la défensive, prêts à frapper plus fort que notre vis-à-vis.

 

C’est, malheureusement, notre interprétation de ce qui est en train d’arriver qui déforme la réalité et nous laisse supposer que nous devons à tout prix contre-attaquer. Une interprétation qui se base sur toutes les croyances que nous avons emmagasinées depuis que nous sommes au monde et qui est renforcée par les émotions qui prédominent dans le moment.

Ainsi, si nous pensons que nous sommes victimes   d’injustice, il y a de fortes chances pour que notre   réaction démesurée soit alimentée par cette conviction qui siège à l’intérieur de nous présentement. Même chose si on nous a manqué de respect et que nous en sommes extrêmement   blessés. Nous serons dès lors plus sensibles à tous les actes ou paroles qui laissent présager un certain manque de respect à notre égard.

Comme on dit, lorsqu’on est déjà en réaction contre quelque chose, on ne peut que s’attendre à avoir la mèche courte. C’est pourquoi, danger. Danger de ne pas mitrailler tous ceux qui vont oser se présenter dans notre champ de vision.

Ce qu’il faut, c’est de reconnaître que nous ne sommes pas habiletés à analyser les faits avec discernement quand nous sommes pris dans une émotion qui nous submerge. Nous devons donc rester à l’affût de tous les signes qui nous indiquent que nous risquons de dire ou de faire des choses que, en bout de ligne, nous risquons de regretter.

Ne laissons pas notre tendance à tout interpréter de travers nous mener par le bout du nez.

Article publié dans Développement personnel le 10 mai 2018 par Jackie B. Hamilton

صحبت با نزدیکان در مورد مشکلات

درارتباط با نزدیکان

آنچه دیگران از شما انتظار دارند:

در ارتباط با نزدیکان، چه  با بستگان و یا در میان دوستان، ما دوست داریم با کسی که اعتماد داریم در باره مسائل  ناخوشایند درددل کنیم... اما این فرد پاسخ ما را چگونه می دهد؟

روشهای زیاد کلامی و غیر کلامی برای پاسخ به یک پیام وجود دارد:

افرادی هستند که از نزدیک اشتباهات شما را می بینند، و به نحو ی که شما را خیلی ناراحت نکنند،  شما را از آنها آگاه می کنند ولی بهر حال موضوع ناراحت کننده است! مانند:

" این خودش یکجور نقص در...(شجاعت،اعتماد بنفس...) است این مطلب روشن است!"

دیگران با نصایحی که بهیچوجه نیازی به آن ندارید  و حتی نمی خواهید بشنوید  شما را بمباران می کنند:

" تو باید جرات بیشتری داشته باشی، قوی تر باشی..."

عده ای دیگر هم حتی در ملاقاتی غیر حضوری مثل تلفن ناخودآگاه تصور می کنند حرف زیادی برای  گفتن دارند. و اصلا هم مهم نیست شما چه می گویید چون همه ی مشکلات موقتی هستند...

عده ای دیگر فکر می کنند وظیفه دارند یک راه حل با ارزش پیدا کنند اما با چه قیمتی!

" چرا اینکار را نمی کنی؟ چرا آن کار را نمی کنی؟"

" اما آنچه که شما را وا می دارد با کسی که می توانید به او  اعتماد کنید، در مورد مشکلتان حرف بزنید، گرفتن درسهای اخلاقی نیست ، درسهایی که به شما دیکته کند اینکار را بکن آن را نکن، و یا اینکه از نزدیک نقطه ضعف شما را بسنجند و نه حتی پیدا کردن یک راه حل برای شما...

به همین خاطر است که در تمام موارد حساس، توصیه می شود که از تغییر ترکیب جمله بندی استفاده کنید... پیام حقیقی مخاطب را برای آرام کردن و ازبین بردن تنش  او با بیان دیگردوباره  بیان کنید...

آنچه که شما باید بدنبالش باشید نه توصیه است و نه راهنمایی و نه دادن درسهای اخلاقی و نه حتی  پیدا کردن راه حلی برای مشکلش، فقط باید یک شنونده خوب باشید و این کار با بیان کردن حرفهای او به شکل دیگر صورت می گیرد...

به خاطر داشته باشیم آن کاری که در مورد نفسمان می کنیم کار مشکلی است، پس با خودمان و دیگران مهربان باشیم.

انسان نمی تواند از دست عادت بدی با پرتاب کردن آن به بیرون راحت شود بلکه باید آن را پله پله از بین ببرد... و اینکار حتی وقتی می دانیم چه باید بکنیم  و چه نکنیم،  وقت می برد.

 و بهمین خاطر است که ما گاهی ممکن است در لحظاتی از زندگی چیزهایی را بگوییم که خودمان انجام نمی دهیم.

وقتی انسان از ضعف و نقص خود آگاهی دارد، راحتتر خودش و دیگری را می بخشد.

کسانی را که با ما برخورد خوبی ندارند، محکوم نکنیم. حتی افرادی که بهترین برخوردها را دارند در برخی موارد بد برخورد می کنند.

هیچکس کامل نیست. همه ی ما لیوانهایی را در دست داریم که بخشی از آن خالیست و نباید قسمت خالی  لیوان دیگری را مورد توجه قرار دهیم بلکه به قسمت خالی خود باید توجه کنیم. تلاش کنیم آن قسمت را پر کنیم و ما وظیفه نداریم که قسمتهای خالی لیوانهای دیگران را پر کنیم.

 بجای قضاوت کردن در مورد اشتباه مخاطب خود، بهتر است این سوالت را از خود بکنید:

" چه کنم تا اشتباه دیگری را انجام ندهم ؟"

"چگونه عمل کنم تا تحت تاثیر اشتباه دیگری واقع نشوم؟"

و این گونه پرسشها  را مطرح نکنیم:

" چرا دیگری آن کا ی را که باید انجام می داده انجام نداده است؟"

و در عوض بپرسید :" چه کنم تا آنجه را که باید انجام دهم؟"

 زیرا حتی کسانی که به گفته ی خود عمل می کنند در تمام زندگیشان اینکار را صد در صد انجام نمی دهند. انسان کامل نیست.

برای اینکه زندگی همراه آرامش با خودمان و خارج از خودمان داشته باشیم نواقص خود و دیگران  را بپذیریم.

 سکوت می تواند پاسخی موقت باشد در انتظار اینکه کلمات تاثیر قوی تری داشته باشند.

 سکوت می تواند برای فرد ناراحت این معنا را داشته باشد که کلمات برای التیام دادن او کافی نیستند. سکوت می تواند دیگری را وادار به فکر کند، فرصتی پیش بیاورد که او از خود سوال کند.

ترجمه شده از "قدرت کلمات" نوشته  فاطیما زهرا عالمی

Dans un moment de proximité

Ce que l'autre attend de vous...

Dans un moment de proximité, que vous soyez en famille ou entre amis souvent nous avons tendance à ouvrir nos cœurs à la personne qui nous inspire confiance afin de parler de ce qui ne va pas...mais seulement, comment cette personne nous répond-t-elle ?

 Il y a plusieurs manières verbales et non verbales de répondre à un même message:

D'abord il y a des gens qui verront au gros plan vos faiblesses et vous le feront savoir par des remarques qui ne veulent pas forcément blessantes mais elles le sont quand même! Du genre:

 "Ça c'est un manque de.... (Courage, confiance en toi,...) c'est clair!"

 D'autres qui vont vous bombarder de leçons de moral dont vous n'avez aucunement besoin et surtout pas demandées :

"Il faut que tu sois plus courageux, plus fort..."

D'autres qui d'après leur non verbal même par téléphone vous feront involontairement sentir qu'ils ont d'autres chats à fouetter et que ce n'est pas important ce que vous racontez puisque tout problème est passager...

 D'autres qui se feront un devoir de vous trouver tout de suite une solution coûte que coûte!

"Pourquoi tu ne ferais pas ceci? Et pourquoi tu ne ferais pas cela?...

" Mais ce qui vous a incité à parler de votre problème avec une personne que vous estimez de confiance, ce n'est pas de recevoir des leçons de moral, ni qu'elle vous dicte que faire ni quoi ne pas faire, ni vous balancer à la figure vos faiblesses au gros plan, ni pour vous trouver une solution...

 

C'est pourquoi dans toute situation délicate, il est recommandé d'utiliser la reformulation...reformulez le message réel de votre interlocuteur pour le calmer et apaiser sa tension...

Ce qu'il cherche souvent auprès de vous ce ne sont ni des conseils ni une conduite à tenir ni des leçons de moral ni des solutions à son problème mais uniquement une écoute active...et cette écoute active se fait par la reformulation...

Souvenons-nous que le travail intérieur sur soi est le travail le plus dur à faire, donc soyons indulgents avec nous-mêmes et avec les autres.

On ne se débarrasse pas d'une mauvaise habitude en la jetant par la fenêtre mais en lui faisant descendre les escaliers marche après marche...et cela prend du temps même quand nous savons ce qu'il faut faire et ce qu'il ne faut pas faire.

 

C'est pourquoi nous risquons tous de dire ce que nous n'appliquons pas à un moment donné de notre vie.

Quand on est conscient de la faiblesse et de l'imperfection humaine, on pardonne plus facilement à soi-même et à autrui.

 Ne condamnons pas ceux qui communiquent mal avec nous, le meilleur communicateur peut aussi mal communiquer dans certaines situations.

Personne n’est parfait. Nous tenons tous dans nos mains des verres qui contiennent des parties vides. Ne nous concentrons plus sur la partie vide du verre d’autrui mais sur la partie vide du nôtre. Essayons de la remplir et ne nous assignons plus la tâche de remplir celle des autres.

Au lieu de juger l’erreur venant de son interlocuteur, il vaudrait mieux se poser les questions suivantes :

 « Comment je peux éviter l’erreur que l’autre a commise pour ne pas la commettre aussi ?»

« Comment faire en sorte que je ne sois plus affecté(e ) par les erreurs d’autrui ?»

 Au lieu de se poser la question : « Pourquoi l’autre n’applique pas ce qu’il faut ? » se poser plutôt la question « Comment faire pour que moi j’applique ce qu’il faut?»

 Parce que même celui qui applique ce qu'il dit ne l'appliquera jamais à cent pour cent pendant toute sa vie. Personne n'est parfait.

 

D'après : Le Pouvoir des Mots Par Fatima-Zahra ALAMI

 

 

بیان وظایف به روشهای دیگر{تغییر لحن دستوری}

 

وقتی التزامی  برای مخاطبتان بیان می کنید، در حقیقت شما  آن را "وظیفه" محسوب کرده اید .

 ولی مخاطب  آن را به این صورت درک نمی کند. آنچه که او درک می کند اینست که شما او را به انجام کاری اجبار کرده اید.

و اغلب  در برخورد به طور ناخودآگاه، او فکر می کند:

" به چه حقی او به من اجبار می کند؟ کی برای من چنین تکلیفی تعیین کرده؟ فکر کردند کی هستند؟" ... و واکنشش با این احساسات همراه می شود، شروع به دفاع از خود می کند. و همین موضوع  مانع از پذیرفتن نظر شما می شود.

وقتی می خواهید الزامی را بیان کنید از این عبارات استفاده نکنید:

" باید، مجبوری،  بایستی..."

بیان صریح مطلب بدون مقدمه چینی که مبنی بر الزام باشد

 

کاملا بستگی به موقعیت ارتباط دارد ، انتخاب کنید:  اگر موضوع اجازه می دهد مطلب را صریحا بدون مقدمه چیینی بیان کنید، و یا آن را طور دیگری بیان کنید.

بیان الزامات به طریق دیگر

 " به عقیده من...،فکر می کنم...، این موضوع ضروریست که...، اجتناب ناپذیر است...، فکر می کنم که اینگونه خواهد بود...، مفید است که...، ( کارا، عملی، مفید، مهم، اصلی، ضروری، اساسی، بنیادی، سودمند...) در این صورت...

 

وقتی که هر چیز را با نام خودش بخوانید:

 

در محیط های شغلی جایی که هر چیز را با عنوان خودش بخوانید اغلب می توان گفت :

مثلا : " ضروری است که این اوراق قبل از دوشنبه مطرح شوند تا پاسخی از جانب ما داده شود"

وقتی وظیفه ایجاب می کند...

" هیچکس دوست ندارد دستور بگیرد، با این حال موقعیتهایی هست که وظیفه ایجاب می کند... باید هر چیز را با نام خودش نامید {دستور را به همان صورت  دستور داد}.

 در بسیاری از موقعیتها ، بخصوص در محیط های شغلی ، عملی تر این است که خیلی ساده از عبارات امری برای انجام وظایف استفاده کنیم.  با این حال ، روشهای بسیاری برای استفاده از  عبارات امری در جمله وجود دارد. و این موضوع  بخصوص به ساختار جمله  و کلماتی که همراه فعل امری هستند بر می گردد.

مثال:

گفتن این عبارت کارآمد نیست:" به من زود زنگ بزنید".  زیرا "زود" یا " به سرعت" مبهم است و کسی از آن برداشت یک "دستور" را ندارد.

بیان این شکل جمله بندی کسی را به عمل وادار نمی کند زیرا زمان عمل مشخص نشده، علاوه بر اینکه هیچکس دوست ندارد دستور بگیرد.

امری، اما نه به هر شکلی

" به من امروز زنگ بزنید( تعین مهلت)، برای اینکه بتوانم برای شما لیست را بنویسم...  " منظور اینست که همیشه از عبارات زیر استفاده کنیم:

برای اینکه + ( به دیگران خدمتی داده شود و یا استفاده ی دیگری از آن شود.)

 

حالت امری می تواند طور دیگری بیان شود:

 

صیغه ی امری می تواند به شکل حال و یا اخباری  تغییر کند و  "تو یا شما" می تواند تبدیل به "من" شود مانند این مثال:

" من امروز  منتظر تلفن شما هستم/ یا "قبل از..." (تعین مهلت) ". عبارت " من منتظرم"  دیگری برای انجام کاری به حرکت وامی دارد  بدون اینکه حالت دستوری از آن گرفته شود.

بکار بردن زمان حال و اخباری در اینجا اثری قوی تر نسبت به حالت امری دارد ، زیرا  به گونه ای دیگر بکار برده شده.

دستور، نه، بیشتر دعوت

با این وجود، وقتی موقعیت ایجاب می کند (که در اغلب موارد این طور نیست) می توان سنگینی عبارت "دستوری" را برای ایجاد انگیزه ی انجام کاری در شخص با استفاده از این عبارات کاهش داد:

"ما" این وضعیت را  دقیقتر  مورد بررسی قرار می دهیم.../ در این موضوع دقیقتر باشیم..."و غیره....

با توجه به گذشته ی ارتباط، ماهیت ارتباطی که شما را به مخاطب پیوند داده است و یا سلسله مراتب می توانید  عباراتی را که  با محتوای ارتباط  همخوانی بیشتری دارد انتخاب کنید. شما به سادگی می توانید بفهمید کدام عبارت مناسب موقعیت شماست.

ترجمه شده از "قدرت کلمات" نوشته  فاطیما زهرا عالمی

 

L’obligation exprimée autrement

 Quand vous exprimez une obligation à votre interlocuteur c'est que vous pensez que c'est "obligatoire".

Votre interlocuteur ne le perçoit pas, lui, ainsi. Ce qu'il comprend c'est que vous êtes en train de l'obliger à faire quelque chose.

 Par réflexe, il pensera, dans la plupart des cas, spontanément ceci :

"De quel droit on m'oblige ? Qui décide cette obligation pour moi ? Pour qui se prend-t-on ?"...et sa réaction découlera de son sentiment d'être attaqué. Il se met sur la défensive. Ce qui l'empêche d'accepter vos propos.

Lorsque vous souhaitez exprimer une obligation n'employez pas :

"Il faut que, tu dois, vous devez..."

L'information sans préambule de nécessité :

 Tout dépend de la situation de communication, choisissez soit d'annoncer l'information sans le préambule de nécessité si le contexte le permet, soit de l'exprimer autrement.

 L'obligation exprimée autrement :

 "A mon avis..., Je crois que ( ...) est nécessaire.../ indispensable.../ je pense qu'il serait / il est profitable (efficace, pratique, utile, important, promordial, nécessaire, essentiel, fondamental, bénéfique, ...) dans ce cas de .....

Quand il faut appeler un chat "un chat" :

Dans une communication professionnelle où il faut appeler un chat, un chat dire plutôt :

"Il est nécessaire de remettre ces papiers avant lundi pour assurer une réponse de notre part" par exemple. Quand le devoir oblige…

 Personne n'aime recevoir des ordres, pourtant il est des situations où le devoir oblige...on doit appeler "un chat": "un chat" !

Dans de nombreuses situations, surtout professionnelles, il est plus pratique d'exprimer simplement l'idée de devoir faire quelque chose par l'emploi de l'impératif. Toutefois, il existe plusieurs manières d'utiliser l'impératif dans une phrase. Cela dépend essentiellement de la structure de la phrase et des mots qui accompagnent le verbe à l'impératif.

 Exemple :

Il n'est pas efficace de dire : "Rappelez-moi vite", car le "vite" ou "rapidement" reste vague et on n'en retient que l'ordre.

 Cette formulation ainsi exprimée n'implique pas l'autre de manière pratique car le temps de l'action n'a pas été fixé. D'autant plus que personne n'aime recevoir des ordres.

L'impératif mais pas n'importe comment :

 "Rappelez-moi aujourd'hui (fixer un délai), pour que je puisse vous inscrire à la liste...

" L'idée ici est de toujours utiliser :

"pour + (l'idée de rendre service à l'autre ou de lui faire bénéficier de quelque chose)"

L'impératif peut aussi être exprimé autrement :

L'impératif peut très bien se transformer en présent de l'indicatif et "tu ou vous" devient "je" comme dans cet exemple :

 "J'attends votre appel aujourd'hui / ou "avant..." (un délai fixe)...". Le "j'attends" implique l'autre à faire l'action sans le prendre pour un ordre.

 Le présent de l'indicatif a ici un impact plus fort que l'impératif car il implique l'autre.

Un ordre, non, mais plutôt une invitation :

 Cependant, quand la situation le permet (ce qui n'est pas toujours le cas), pour inciter quelqu'un à faire quelque chose atténuez "l'ordre" (l'impératif) en utilisant:

 "nous" : "examinons cette situation de plus près.../ soyons plus précis dans nos propos..."etc...

 Vous choisirez la formule la mieux adaptée au contexte de la communication, à son historique, à la nature de la relation qui vous lie à votre interlocuteur ainsi qu'à vos positions hiérarchiques respectives. Vous saurez facilement laquelle correspondra le mieux à votre situation.

D'après : Le Pouvoir des Mots Par Fatima-Zahra ALAMI

افرادی که همه چیز رامی دانند و هرگز اشتباه نمی کنند

 

 

آیا این قبیل افراد را می شناسید ؟ افرادی که {فکر می کند} همه چیز را می دانند، حقیقت مطلق را در دست دارند، همیشه هدفمند هستند و هرگز اشتباه نمی کنند؟

این ها همه بخشی از مردم جامعه هستند، افرادی مثل من و شما، عضوی از خانواده ، از "دوستان"، از همکاران و...

آیا ما نا خواسته بدون اینکه واقعا متوجه باشیم  برای لحظاتی شبیه آن ها نیستیم؟

هرکس حقیقت خود را باور دارد و آن را "حقیقت امر " می نامد، پس  هر آنچه باقی می ماند چیزی  به جز دروغ  نیست.

هر کس عقیده ای دارد که آن را "عینیت " می نامد. پس بقیه ذهنیتی بدون منطق تلقی می شود .

هر کس بیدرنگ فکر می کند آنچه را که دیگری فکر می کند را می داند، پس دلیلی برای گوش دادن ندارد  و قبل از آنکه بشنود، حرف می زند.

 هر کس می خواهد حرف آخر را بزند ، بنابراین جملات مخاطب خود را با اضافه کردن " حرف نهایی خودش " به پایان می برد.

هر کس می خواهد کلامش شنیده و فهمیده شود، بنابراین تون صدایش را بالا  می برد و بلندتر از  مخاطبش حرف می زند.

اگر موضوعی خوب پیش نرفت، این موضوع همیشه به خاطر اشتباه دیگری است. پس او را متهم می کند!

و{ به این ترتیب} در آخر هم هر آنچه می توانید بگویید یا نگویید علیه شما بکار خواهد رفت... اما شما اگر با تدبیر باشید همیشه می توانید سکوت خود را حفظ کنید.   آیا تا به حال این وضعیت را تجربه کرده اید؟

چگونه از این قبیل کژ فهمی درارتباطات خارج شویم؟

 

وقتی با این قبیل افراد  روبرو می شویم، با خود می اندیشیم، این فرد  نمونه ای نادر و بخصوصی است. یا { فکر می کنیم} فقط این یکی اینطوری است، چون برهان و منطق ما چنین رفتاری نا عادلانه ای را از طرف دیگری نمی پذیرد. اما وقتی آن شخص خود ما هستیم اغلب متوجه این حرکت غیر منطقی خود نمی شویم.

اگر روی این موضوع خوب فکر کنیم، از اینکه می فهمیم این افراد اکثریت جامعه و تاریخ ما را تشکیل داده اند، متعجب می شویم.

اگر احیانا  با این گونه افراد روبرو شدید، آگاه باشید  و حواستان باشد که مثل خود آنها برخورد نکنید. .. پس چگونه ارتباط برقرار کنیم؟ چگونه او را وادار به گوش دادن کنیم؟ چگونه او را وادار به درک {مطلبمان} کنیم؟

وقتی   دیدگاه خود را با مخاطبتان در میان می گذارید    او به شما می گوید:" این درست نیست". از نظر او، یا دروغ می گویید و یا در اشتباهید، این موضوع کم اهمیتی است، مهم این است که  این فقط  اوست که همیشه حقیقت را می داند و نه شخص دیگری.  

موضوع را عوض کنید!

اینکه بخواهید این{قبیل} افراد به شما گوش بدهند و مطلب را درک کنند اتلاف وقت و انرژی است. آنها به شما گوش نخواهند داد و شما را درک نخواهند کرد حتی اگر شما مطالب را هم بنویسید!  نوشته و لغتهای شما را نگاه می کنند و پیش داوریها ولی حدس و گمان های خود را می خوانند. آنها چیزی را می خوانند که ننوشته اید. چیزی را می خوانند که ننوشته اید و خود را باهوش نیز می پندارند. آنها شما را در پس لغاتتان می خوانند و نیاتی برای شما متصور می شوند و به عنوان مدرک می پذیرند. 

{ برای حل این موضوع}هدفی برای بحث تعیین کنید که بتوانید به آن دست بیابید.  اگر این شخص کسی است که علی رغم همه چیز ناچارید اغلب او را ببینید، اهداف بسیار آسانی تعیین کنید که بدون خدشه وارد کردن به ارتباط شما وضعیت را بهتر کند، مانند: "دوربودن  و آرامش داشتن" و "رفتاری محافظه کارانه وعادی را در پیش گرفتن".

مهم این نیست که به شما گوش بدهد و شما را درک کند، مهم این است که  ارتباط انسانی باشد. هرگز همه،  انسان را درک نمی کنند و یا همه قدر دان، انسان نیستند و کم پیش می آید که به انسان خوب گوش بدهند. این سوالات را بکنید:

-         چه اهمیتی دارد که دیگران به من گوش بدهند و مرا درک کنند. از این موضوع عملا چه چیزی بدست می آورم؟

-         چگونه می توانم بدون اینکه درک شوم و یا به من گوش بدهند، بهترین ارتباط را با دیگران داشته باشم.  

 

ترجمه شده از "قدرت کلمات" نوشته  فاطیما زهرا عالمی

Les gens savent tout et ne se trompent jamais !

Les connaissez-vous ? Ces gens qui savent tout, qui détiennent la vérité absolue, qui sont toujours objectifs et qui ne se trompent jamais ?

 Ce sont les gens de la société, des gens comme vous et moi. Des membres de la famille, des "amis", des collègues de travail, etc...

Sommes-nous involontairement comme ça aussi par moment sans vraiment nous en apercevoir ?

Chacun détient sa propre vérité qu'il appelle "LA VERITE", tout le reste n'est que mensonge.

 

Chacun a un avis à lui qu'il appelle "OBJECTIVITE", tout le reste n'est que subjectivité dénuée de toute logique.

 Chacun croit savoir d'emblée ce que l'autre pense et dit avant de l'écouter, alors pour quelle raison l'écouter !

Chacun tient à avoir son dernier mot, alors on termine les phrases de son interlocuteur et on ajoute "Sa touche personnelle finale".

Chacun tient à ce qu'il soit écouté et compris, alors on hausse le ton et on parle plus fort que son interlocuteur !

Si quelque chose ne marche pas bien, c'est toujours la faute à l'autre. Donc on l’accuse !

 Et pour finir, tout ce que vous pouvez dire ou ne pas dire sera retenu contre vous...mais vous pouvez toujours garder le silence si vous êtes sage. Vous arrive-t-il de vous sentir en train de vivre cette situation ?

Comment s'en sortir dans ce genre de mécommunication ?

Quand on rencontre quelqu'un comme ça, on croit que c'est un cas rare, particulier ou qu'il est le seul, car notre logique et notre raison rejette ce comportement injuste de la part d’autrui. Mais quand on est celui ou celle qui commet cette injustice, on ne s’en aperçoit pas en général.

 En méditant bien sur le sujet, nous sommes stupéfaits de découvrir que ces gens représentent une majorité dans toutes les sociétés et dans l'histoire.

Quand vous êtes en face de gens comme ça et que par chance, vous êtes lucide et vous vous surveillez pour ne pas faire comme eux... mais alors comment communiquer ? Comment se faire écouter ? Comment se faire comprendre ?

 Quand vous présentez à votre interlocuteur votre point de vue et quand il vous dit "Ce n'est pas vrai". Pour lui, soit que vous mentez ou imaginez soit que vous avez tort, peu importe mais la vérité c'est toujours lui seul qui la connaît et personne d'autre.

Changez vos objectifs !

 Vouloir se faire comprendre, se faire écouter, par ces gens est une perte de temps et d'énergie. Ils ne vous écouteront pas et ne vous comprendront pas même si vous le faites par écrit ! Par écrit, ils regarderont vos mots et liront leurs propres préjugés et conjectures. Ils liront ce que vous n’avez pas écrit en se croyant très intelligents. Ils vous liront entre les lignes en vous prêtant les intentions qu’ils imaginent et prennent pour véridiques.

Ayez un objectif que vous pouvez atteindre dans la discussion. Si c'est quelqu'un que vous êtes obligé(e ) de voir souvent malgré vous, fixez- vous des objectifs très simples comme "Rester calme et distant" et "Garder une relation normale et réservée" pour permettre à la relation d'évoluer normalement sans dégâts.

L'important n'est pas de se faire comprendre ni de se faire écouter, l'important est de permettre à une relation de rester humaine. On ne peut ni être compris par tout le monde ni être apprécié par tout le monde ni encore moins être écouté par tout le monde. Posez-vous ces questions :

- En quoi est-ce important que les autres me comprennent ou m'écoutent ? Qu'est-ce que j'y gagne pratiquement ?

 - Comment avoir de meilleures relations aux autres sans qu'ils me comprennent et sans qu'ils m'écoutent ?

D'après : Le Pouvoir des Mots Par Fatima-Zahra ALAMI