سخنانی از ویکتور هوگو 5

حیوانات از خدا هستند و حماقت از انسان.[1]

مردم این را بدانند  چون کلمه ، موجودی است زنده، دست متفکر هنگام نوشتن می لرزد.[2]

خنداندن یعنی کاری برای از خاطر بردن. چه کار نیکی بر زمین ،چه تقسیم کننده ای : فراموشی (در میان مردم) .[3]

آرزو، خوشبختی است؛ انتظار، زندگی است.[4]

مسیح می گوید عشق بورزید؛ کلیسا می گوید پرداخت کنید.[5]

---

[1] “Les bêtes sont au bon Dieu, mais la bêtise est à l'homme.”

[2]   “Car le mot, qu'on le sache, est un être vivant. La main du songeur vibre et tremble en l'écrivant”

[3] “Faire rire, c’est faire oublier. Quel bienfaiteur sur la terre, qu’un distributeur d’oubli !”

[4] “Rêver, c'est le bonheur ; attendre, c'est la vie.”

[5] “Jésus disait : aimer ; l'église dit : payer.”