چشمان عشق

نوجوانی با مادرش تنها زندگی می کرد این دو رابطه ی خاصی با هم داشتند. با وجود اینکه پسر تمام دوره های فوتبال را گذرانده بود،  هنوز نیمکت نشین بود ولی مادرش همیشه برای تشویق او روی سکو بود. اوهرگز  حتی یک مسابقه را هم از دست نداده بود.

در ابتدای دوره دبیرستان او هنوزکوچک ترین بچه کلاس بود ،مادرش همچنان او را تشویق می کرد،  ولی به او می فهماند که اگر دوست ندارد مجبور نیست فوتبال بازی کند. ولی پسر چون او عاشق فوتبال بود ادامه داد.

او مصمم بود بهترین تمرینها را انجام دهد و امید داشت که کمی بعد او را برای بازی انتخاب کنند. در طول دوره دبیرستان، او در هیچیک از تمرینها و گروه ها غیبت نداشت. اما همچنان نیمکت نشین بود. و مادرش همچنان وفادار بر سکو می نشست و همیشه او را با کلامی تشویق می کرد.  

وقتی او وارد کالج شد، تصمیم گرفت شانس خود را در تمرینات امتحان کند تا شاید بعنوان تازه کار پذیرفته شود. همه فکر می کردند او هرگز پذیرفته نخواهد شد، اما او موفق شد. مربی پذیرفت نام او را در لیست قرار دهد زیرا او در تمام  تمرینات شرکت می کرد و برای هم تیمی هایش انگیزه ایجاد می کرد. وقتی قهمید که پذیرفته شده آنقدر خوشحال شد که تا نزدیکترین تلفن دوید تا به مادرش خبر دهد.

مادر نیز در شادی پسرش سهیم شد و تمام بلیطهای فصل  مسابقات تیم  پسرش را خرید. این ورزشکار جوان تلاش کرد در تمام چهار سال در تمرینات غیبت نکند، اما هرگز در یک مسابقه هم نام او را قرار ندادند.

آخر فصل بازی های فوتبال جوانان رسید، مدتی قبل از مسابقه ی بزرگ حذفی، او دوان دوان وارد زمین شد ، مربی او را دید ، در دست مربی تلگرامی بود. مرد جوان تلگرام را خواند و ساکت شد. غم بزرگی راه گلویش را بسته بود تا بالاخره به مربی اش گفت: " امروز صبح مادرم فوت کرده، می توانم امروز به تمرین نیایم؟"

مربی بازوانش را به آرامی دور شانه های او حلقه کردو به او گفت:" پسرم، بقیه هفته را مرخصی بگیر. در واقع تو مجبور نیستی حتی برای مسابقه شنبه آینده هم برگردی."

شنبه بعد، مسابقه اصلا خوب پیش نمی رفت، در سومین کوارتر، در حالیکه تیم ده امتیاز عقب بود، مرد جوانی  به درون رخکن رفت و لباس تیمش را پوشید. وقتی که او دوان دوان آمد، مربی و بچه های تیم از اینکه اینقدر زود آمده بودند زبانشان بند آمده بود.

مرد جوان به مربی گفت:" مربی، خواهش می کنم، اجازه دهید بازی کنم، من حتما باید امروز بازی کنم." مربی وانمود کرد چیزی نشنیده است.  حتی نباید فکرش را هم کرد که بخواهد بدترین بازیکن خود را در این باز ی مهم بازی دهد. اما مرد جوان بسییار اصرار کرد، مربی دلش به حال او سوخت و قبول کرد. "قبوله تو می روی تو  زمین" . چند لحظه بعد مربی و هم تیمان و تماشاگران آنچه را می دیدند باور نمی کردند. این جوان ناشناس، که پیش از این هرگز بازی نکرده بود، تمام کارهایی را که دقیقا می بایست انجام دهد را بدرستی انجام می داد. تیم رغیب نتوانست او را متوقف کند. او می دوید، سد راه می شد وچون ستاره می درخشید.در آخرین دقایق بازی او پاسی را فرستاد و بی وقفه دوید و نقطه برنده را مشخص کرد. تماشاگران به شدت او راتشویق می کردند. هم تیمی هایش، او را بر دوش گرفتند.

هرگز دیده نشده بود که {کسی را } اینگونه تشویق کنند.  بالاخره وقتی سکوها خالی شد، و بازیکنان دوش گرفتند و رختکن را ترک کردند. مربی دید که جوان در گوشه ای ساکت نشسته.به او گفت:" پسرم، ندیدم تا این حد در فکر باشی. تو عالی بودی. بگو چی شده؟  چی شد که اینطوری شدی؟" جوان به مربی نگاه کرد، چشمانش پر از اشک شد، به او گفت:" می دانید که مادرم این هفته درگذشت، اما آیا می دانستید که او نابینا بود؟" جوان بسختی آب دهانش را قورت داد و بزور لبخند زد: " مادرم به تمام مسابقات من می آمد. اما امروز، اولین باریست  که او می تواند بازی کردن مرا ببیند ، من می خواستم به او نشان دهم که قابلیت یک بازیکن خوب را دارم."

Les yeux de l'amour

Par renal le 11 Mars 2017 à 10:01

 

Un adolescent vivait seul avec sa mère et ils avaient une relation privilégiée. Bien que le fils passe toutes ses parties de football assis sur le banc, sa mère était toujours dans les estrades pour l'encourager. Elle ne manquait jamais une partie.

Au début du secondaire, il était encore le plus petit de sa classe et sa mère, tout en continuant à l'encourager lui fit comprendre qu'il n'était pas obligé de jouer au football s'il ne voulait plus jouer. Mais comme il adorait le football, il décida de continuer.

Il était bien décidé à faire de son mieux à toutes les pratiques et espérait qu'on finirait peut-être par le laisser jouer un peu plus tard.

Tout au long de son secondaire, il n'a jamais manqué une seule pratique ou partie, mais dû se contenter de réchauffer le banc. Fidèlement, sa mère était toujours dans les estrades et avait  toujours des mots d'encouragement pour lui.

 

Lorsqu'il fit son entrée au collège, il décida de tenter sa chance aux essais afin d'être accepté comme recrue. Tout le monde était certain qu'il ne serait jamais accepté, mais il réussit. L'entraîneur admit qu'il le gardait sur la liste parce qu'il participait de tout coeur à chaque pratique, ce qui, par le fait même, avait un effet motivateur sur ses coéquipiers. Lorsqu'il apprit qu'il avait été accepté, il fut si content qu'il courut au téléphone le plus près pour l'annoncer à sa mère.

Elle partageait son enthousiasme et reçut des billets de saison pour toutes les parties de l'équipe du collège. Ce jeune athlète tenace ne rata aucune pratique au cours de ces quatre années, mais ne fut jamais appelé à jouer dans un seul match.

C'était maintenant la fin de la saison de football junior et comme il arrivait sur le terrain en courant, quelque temps avant le grand match des éliminatoires, l'entraîneur vint à sa rencontre, un télégramme à la main. Le jeune homme lut le télégramme et devint silencieux. Une grosse boule lui nouait la gorge lorsqu'il annonça à son entraîneur:

" Ma mère est décédée ce matin. Est-ce que je peux manquer la pratique aujourd'hui? "

L'entraîneur pose doucement son bras autour de ses épaules et lui dit: " Prends congé pour le reste de la semaine, fiston. En fait, tu n'as même pas besoin de revenir pour la partie samedi prochain. "

Le samedi suivant, la partie ne se déroulait pas bien du tout. Au troisième quart, alors que l'équipe traînait de l'arrière par 10 points, un jeune homme silencieux se faufila dans le vestiaire et revêtit son équipement. Lorsqu'ils le virent arrivant en courant, l'entraîneur et les coéquipiers furent abasourdis de le voir de retour si tôt.

" Entraîneur, s'il vous plaît, laissez-moi jouer. Je dois absolument jouer aujourd'hui. " lui dit-il. L'entraîneur fit semblant de ne pas l'avoir entendu. Il était hors de question qu'il fasse jouer son pire

joueur pendant un match aussi crucial. Mais le jeune homme insista et finalement, ayant pitié de lui, l'entraîneur accepta. " Ok, tu peux y aller. " Quelques minutes plus tard, l'entraîneur, les coéquipiers

et tous les spectateurs dans les estrades n'en croyaient pas leurs yeux. Ce jeune inconnu, qui n'avait jamais joué auparavant, faisait exactement tout ce qu'il fallait et correctement. L'équipe adverse n'arrivait pas à l'arrêter. Il courut, bloqua et plaqua comme une étoile. Dans les dernières minutes de jeu, il intercepta une passe et courut sans s'arrêter et marqua le point gagnant. Les spectateurs sautaient de joie.Ses coéquipiers, le portèrent sur leurs épaules.

Des applaudissements comme on en avait jamais eu. Finalement, une fois que les estrades furent vides, et que les joueurs eurent pris leur douche et quitté le vestiaire, l'entraîneur remarqua le jeune homme assis en silence dans un coin. Il lui dit: " Fiston, je n'arrive pas à y  croire. Tu as été fantastique. Dis-moi ce qui t'est arrivé? Comment as-tu fait? " Les yeux emplis de larmes, il regarda l'entraîneur et lui dit: " Vous savez que ma mère est décédée cette semaine, mais saviez-vous qu'elle était aveugle? " Il avala avec difficulté et s'efforça à sourire: " Ma mère est venue à toutes mes parties, mais aujourd'hui, c'était la première fois qu'elle pouvait me voir jouer et je voulais lui montrer que j'étais capable de bien jouer. "

 

شما همان کسی هستید که در جستجویش هستید

حکایت جواهر سازی را تعریف می کنم که به بازار تجاری رفت تا زیباترین جواهر دنیا را بدست آورد. بزرگترین جواهر سازان دنیا آنجا حضور داشتند ونیز بزرگترین دزدان زیرا  آنها هم همچون جواهر سازان این سنگهای قیمتی را گرامی می داشتند.

روزی، جواهر ساز ما خاصترین،درخشان ترین و بزرگترین الماس را خرید، کمیبعد از خرید،  سرخوش از آنچه بدست آورده است با ترن  به سمت محل زندگی اش راه افتاد . در همین موقع نیز  دزد معروفی که همه چیز را دیده بود تصمیم گرفت تا در راه برگشت  این جواهر عالی و قیمتی را بدزد. به همین جهت او هم سوار همان قطار جواهر ساز شد.

پس از 2 روز سفر، هنرمند ما به شهرش رسید و از قطار پیاده شد.

دزد، که همچنان او را تعقیب می کرد به او نزدیک شد و به او گفت: : آقا، من یکی از بهترین دزدان الماس در دنیا هستم. میدانم شما قطعه ای که عالی و نایاب است  با خود دارید، من تمام  نقشه ها و ترفندهای خودم را برای بدست آوردن آن بکار بردم اما موفق نشدم.

حداقل بخاطر کنجکاوی به من بگویید   آن را کجا پنهان کردید؟

جواهر ساز پاسخ داد:" فهمیدم که شما جیب بر هستید، متوجه شما شدم. وقتی نیت شما بر من آشکار شد، جواهر معروف را مطمئن ترین جای ممکن پنهان کردم، "." اما کجا؟"  جواهر ساز دست در جیب کوچک جیبش کرد و جواهر قیمتی را بیرون آورد. " مطمئن بودم شما آنجا را نگاه نمی کنید."

این ماجرای نمادین شما را به جستجو در جای درست دعوت می کند، چنانچه  بخواهید گنجینه ارزشمند تان را که خودتان هستید ببینید. چیزی در بیرون یافت نمی شود، زیرا گنج خود شما هستید، نه آنچه که فکر می کنید هستید، بلکه آنچه واقعا هستید، ورای آنچه در باره ی خود فکر می کنید یا حدس می زنید. این داستان دعوت شما به کشف پرتو های زیبای  خودتان است کسی که حقیقتا هستید. یعنی خود  شما!

شادی واقعی در جایی است که انسان به فکرش نمی رسد نگاهی به آنجا بیاندازد. منبع لایتناهی و پایان نیافتنی خوشبختی همراه شما نیست، بلکه خود شما هستید. 

Vous êtes ce que vous cherchez

Par renal le 18 Avril 2017 à 09:04

Vous êtes ce que vous cherchez

 

 On raconte l’histoire d’un joaillier qui allait à une importante foire commerciale afin d’y acquérir les plus beaux diamants du monde. Les plus grands joailliers de la planète s’y retrouvaient, de même que le plus grand voleur, qui convoitait lui aussi les mêmes pierres précieuses.

Un jour, notre joaillier achète le plus pur, le plus éblouissant et le plus gros des diamants. Fier de son acquisition, quelques heures plus tard, il rentre chez lui en train. Cependant le célèbre voleur avait tout vu et comptait bien lui dérober la magnifique pierre précieuse sur le chemin du retour. C’est pourquoi il prit le même train que le joaillier.

Après 2 jours de voyage, notre artisan est rendu chez lui et descend du train.

Le voleur, qui le suivait toujours, le rejoint et lui dit : « Monsieur, je suis un des meilleurs voleurs de diamants au monde. Je sais que vous avez acheté une pièce aussi rare que sublime. J’ai utilisé toutes mes stratégies, tous mes tours pour vous le prendre et je n’ai pas réussi.

 

Dites-moi, au moins pour ma curiosité, où l’avez-vous caché ?

Le joaillier réponds : « Je savais que vous étiez un pickpocket, je vous avais repéré. Lorsque j’ai compris votre intention, j’ai caché le fameux diamant à l’endroit le plus sûr possible, à l’endroit où j’étais certain que vous ne le trouviez pas. » « Oui, alors où ?» répondit le brigand. Le joaillier mis sa main dans la poche du pickpocket et en retira le précieux diamant. « J’étais certain que vous n’alliez pas regarder là ».

 

Cette allégorie est une invitation à regarder au bon endroit si vous voulez découvrir l’éblouissant trésor que vous êtes. Il n’y a rien à trouver à l’extérieur, car le trésor c’est vous. Pas ce que vous croyez être, mais ce que vous êtes vraiment, au-delà de vos croyances ou conception de vous.

C’est une invitation à découvrir la radieuse beauté de qui vous êtes vraiment, Vous !

Le véritable bonheur a été caché à l’endroit où les hommes ne pensent pas regarder. La source éternelle et inépuisable du bonheur n’est pas en vous, c’est VOUS  

موزیسین در مترو

 

درصبح  یک روز سرد ماه ژانویه مردی در سالن مترو واشنگتن دی سی نشست و شروع به نواختن ویولن کرد. او شش قطعه از باخ رادر مدت 45 دقیقه نواخت.  او حساب کرد در این مدت، در شلوغترین ساعت،  هزاران نفر از ایستگاه رد می شوند که بیشترین آنها به سمت محل کار می روند.

سه دقیقه گذشت و مرد میانسالی متوجه شد که موسیقی دانی می نوازد او قدمهایش را آهسته کرد ، چند ثانیه ایستاد، سپس با عجله رفت تا از برنامه اش عقب نماند.

دقیقه ای بعد، ویولونیست اولین دلار خود را بدست آورد: زنی آن را در جعبه ویولنش انداخت و بدون ایستادن، به راهش ادامه داد.

چند قیقه بعد، شخصی برای گوش دادن به دیوار تکیه داد ، اما مرد به ساعتش نگاه کرد، معلوم بود که از کارش عقب مانده است.   

کسی که به اجرای این موسیقی توجه زیادی نشان دادیک پسر بچه ی کوچولوی سه ساله بود. مادرش او را به طرف خودش می کشید، اما پسر برای دیدن ویولونیست ایستاده بود .

بالاخره مادر او را محکمتر کشید و پسر بچه راه افتاد و مدام سرش را تکان می داد. این کار را چندین کودک دیگر هم انجام می دادند. و تمام والدین بدون استثنا آنها را مجبور می کردند تا به جلو بروند.

در مدت 45 دقیقه ای که موزیسین می نواخت، فقط شش نفر برای مدتی ایستادند و گوش دادند. نزدیک 20 نفر به او پول دادند، و بع راه  خود ادامه دادند.  وقتی نواختنش تمام شد، موزیسین 32 دلار را  جمع کرد و سکوت بر قرار شد، اما کسی متوجه پایان ریتم نواختن او نشد، کسی برایش دست نزد وکسی چیری که نشان از آن چه گذشت باشد را ابراز نکرد.

کسی ندانست که این موزیسین کسی جز جاشوا بل نبود، یکی از بهترین موزیسین های جهان، او یکی از سخترین قطعاتی که هرگز مکتوب نشده بود را با ویولونی که سه و نیم ملیون دلار ارزش داشت،  نواخته بود.

دو روز بعد از اجرایش در مترو، جاشوا بل آن موسیقی را در سالنی در بوستان  اجرا کرد که بهای بلیط هر صندلی آن به طور متوسط 100 دلار بود.

یکی از نتایجی ممکنی که می توان از این رویداد گرفت: اگر ما لحظه ای  وقت برای توقف و گوش سپردن به  بهترین موزیسین عالم و بهترین موسیقی که هرگز نواخته نشده نداریم ، پس  چه بسیارند دیگر چیزهایی {با ارزشی} که از دست داده ایم؟

 Un musicien dans le metro ...

Publié le 21 février 2012 par Sarah Bay

 

 "Par un froid matin de janvier, un homme assis à une station de métro de Washington DC a commencé à jouer du violon. Il a joué six morceaux de Bach pendant environ 45 minutes. Pendant ce temps, comme c’était l'heure de pointe, il a été calculé que des milliers de personnes sont passées par la gare, la plupart d'entre elles en route vers leur travail.

 

Trois minutes se sont écoulées et un homme d'âge moyen a remarqué qu’un musicien jouait. Il a ralenti son rythme, a arrêté pendant quelques secondes, puis se précipita pour respecter son horaire.

 

Une minute plus tard, le violoniste a reçu son premier dollar : une femme jeta de l'argent dans l’étui de son violon et, sans s'arrêter, a continué son chemin.

 

Quelques minutes plus tard, quelqu'un s'adossa au mur pour l'écouter, mais l'homme a regardé sa montre et a repris sa marche. Il est clair qu'il était en retard au travail.

 

Celui qui a apporté le plus d'attention à la prestation musicale fut un petit garçon de 3 ans. Sa mère l’a tiré vers elle, mais le garçon s’est arrêté pour regarder le violoniste.

Enfin, la mère a tiré plus fort et l'enfant a continué à marcher en tournant la tête tout le temps. Cette action a été répétée par plusieurs autres enfants. Tous les parents, sans exception, les forcèrent à aller de l'avant.

Durant les 45 minutes que le musicien a jouées, seulement 6 personnes se sont arrêtées et sont restées à l’écouter pendant un certain temps. Environ 20 lui ont donné l'argent, mais ont continué à marcher à leur rythme. Il a recueilli 32 $. Quand il finit de jouer et que le silence se fit, personne ne le remarqua. Personne n'applaudit, ni n’exprima quelque reconnaissance que ce soit.

Personne ne savait cela, mais le violoniste était Joshua Bell, l’un des meilleurs musiciens au monde. Il a joué l’un des morceaux les plus difficiles jamais écrits, avec un violon une valeur de 3,5 millions de dollars.

Deux jours avant sa prestation dans le métro,, Joshua Bell joua à guichets fermés dans un théâtre de Boston où un siege coûtait en moyenne 100 $.

 

L'une des conclusions possibles de cette expérience pourrait être: si nous n'avons pas un moment pour nous arrêter et écouter un des meilleurs musiciens au monde jouant la meilleure musique jamais écrite, combien d'autres choses manquons-nous ?

آرامش درون

آرامش یکی از اساسی ترین تجربه های بشری است. اگر ما آرامش نداشته باشیم قادر نخواهیم بود از تمامی آنچه که داریم لذت ببریم.

در واقع حتی قادر نخواهیم بود خوبیهای زندگی خود را درک کنیم، و به همین ترتیب آنچه را هم  داریم درک نمی کنیم.

اغلب به نظر می رسد، رویدادها مانع مسیر ما در جهت  آرامش درونی هستند: شغلی که به دست نمی آوریم، مرگ عزیزی، پایان یک ارتباط. اما اگر به همه ی اینها دقت کنیم، در آخر متوجه می شویم به خاطر تکرار تفکرات منفی است که روحمان از مسیر آرامش باز مانده است. به عبارتی دیگر، استدلالاتمان ما را اندوهگین می کند. و روحمان نه تنها در لحظه کنونی از آرامش دور می شود، بلکه  رویدادها را هم عادتا  به صورت منفی تفسیر و قضاوت می کنیم. به عنوان نمونه، همکاری ارتقا می گیرد. ندایی در سر ما می گوید که ما می بایست به جای او ارتقا می گرفتیم یا رئیس او را ترجیح داد... در حالیکه ما لیاقت بیشتری برای  این ارتقا داشتیم.

بگذارید رویدادها بگذرند...

 

ما عادت نداریم منتظر بمانیم،  دوست داریم به پیشواز مسائل برویم. .  این موضوع به سبب این است که عادت داریم تمامی آنچه را که در زندگی ما می گذرد کنترل کنیم  در حالیکه این توهمی بیش  نیست. اما چه جایگزینی وجود دارد؟ صبر، بگذار صبور باشیم . آرامش، خودش را در زمانهایی که به آرامی می گذرد نشان می دهد.

هنگامیکه اعتماد کردن به روحمان و زندگی مان را آغاز کنیم احساس آرامش خواهیم داشت.

برای افراد مذهبی، نمود این نوع آرامش در  "ایمان" است. برخی می گویند به خدا ایمان دارند، برخی می گویند آنها به نیروی برتر تکیه دارند، هر نامی را که این اشخاص انتخاب کنند، در واقع از اعتمادی سخن می گویند که قلبشان را در بر گرفته است.  داشتن آرامش درونی، به معنای شناخت معنای زندگی ،  قدرت بلند کردن نگاه به آسمان و فهم بهتر جهان است. این آرامشی است که با لحظه کنونی همخوانی دارد، و این، پذیرش تجربه کردن رویدادهاست  همانگونه که خودشان را نمایان کرده اند و همچنان نمایان می کنند.

 

پس ازگذر  این مرحله، ما از تمام چیزهایی که می آیند جلوتر خواهیم بود. و چون آرامش درونی داریم ، در همه جهات برنده خواهیم بود. وحتی  اگر به اوضاع مسلط نباشیم، اهمیت چندانی نخواهد داشت. اگر شغلمان را ازدست بدهیم، عزیزی را ازدست بدهیم  یا دیگریار و همسر نداشته باشیم ؛  مطمئنا  غمگین خواهیم بود{اما ناآرام نیستیم}. همه ی ما انسانیم. فقط، همواره آرامش و اعتماد را برای فردا می گذاریم. شاد باشیم برای آنچه که هستیم.

ثروت و رنگ پوست اهمیت بسیار کمی دارد، بیاموزید که با خودتان  و با دیگران در آرامش زندگی کنید.  به منافع دیگران احترام بگذارید، زیرا به شما کمک می کند تا با جهان بیرون در آرامش بسر ببرید. همانگونه که بعد از دیدن ابرها آرزومند خورشید هستیم.

" آرامش در نبود طوفان نیست، بلکه در آرام بودن در درون طوفان است."

La paix intérieure

 

La paix est l’une des expériences humaines les plus importantes. Si nous n’avons pas la paix, nous ne serons pas en mesure d’apprécier tout ce que nous avons. En fait, nous ne pouvons même pas être en mesure de reconnaître le bien dans notre vie,  puisque nous ne l’avons pas encore reconnu en nous-même.

Trop souvent, des événements semblent nous empêcher le chemin vers la paix intérieure. Un emploi que nous n’avons pas obtenu, un décès d’un proche survenu, une relation terminée?  Si nous observons le tout, en fin de compte, notre esprit nous retient du chemin qui mène vers la sérénité, à cause de nos pensées négatives qui se répètent. En d’autres termes, nos raisonnements nous rendent malheureux.

Non seulement notre esprit s’éloigne du calme et du moment présent, mais aussi juge et interprète un événement, habituellement négativement. Par exemple, prétendons qu’un collègue vient de recevoir une promotion. La voix dans notre tête dit que nous devrions obtenir la promotion à sa place ou que votre patron préfère cet individu…. bien que nous soyons le candidat le plus fort!

Laisser les choses arriver..

 

Nous avons trop tendance à provoquer les choses. Nous n’attendons pas qu’elles arrivent. Ce raisonnement vient du fait qu’on a l’habitude de vouloir contrôler tout ce qui se passe dans nos vies, alors que c’est une illusion!  Mais quelle est l’alternative ? Faisons preuve de patience. L’état de paix se manifeste avec le temps tranquillement.

Lorsque nous commençons à faire confiance à notre esprit et à notre vie, nous allons ressentir un apaisement.

 

Pour les religieux, ce genre de paix représente «la foi». Certains diront qu’ils ont foi en Dieu, certains diront qu’ils ont confiance en un pouvoir supérieur, mais quel que soit le nom choisi par ces individus, ils parlent de cette confiance qui envahit leur cœur. Avoir la paix intérieure, c’est de connaître le sens de sa vie, de pouvoir lever ses yeux au ciel et de comprendre bien des choses. C’est une sérénité qui s’aligne avec le moment présent et c’est l’acception de vivre les événements tels qu’ils se sont présentés et qu’ils se présenteront encore.

Après cela, nous serons en avance sur tout ce qui viendra. Nous gagnerons sur bien des tableaux, puisque notre paix intérieure sera déjà présente. Peu importe l’issue, nous surmonterons toutes les situations, que nous perdons notre emploi, que nous perdons un proche, que l’on ne soit plus en couple ; nous serons tristes c’est sûr. Nous sommes tout de même humains ! Seulement, nous serons toujours sereins et confiants pour le lendemain.

 

Soyons heureux pour ce que nous sommes..

 

Peu importe votre richesse ou votre couleur de peau, apprenez à vivre en paix avec vous-même et en paix avec les autres. Soyez réceptif à la bonté des autres pour vous aider à être en paix avec le monde extérieur. Comme quoi, nous serons toujours ravis de revoir le soleil, après avoir connu les nuages…

 

« Serenity is not freedom from the storm, but peace amid the storm. »

شاید برای انجام این کار ساخته نشدم!

 

هنگامیکه کودکی راه رفتن را یاد می گیرد، 50 بار به زمین می افتد. او هرگز به خود نمی گوید:" شاید برای انجام این کار ساخته نشدم"   

خوبی و بدی (حکایت واقعی)

 

استاد دانشگاهی، دانشجویانش را با این پرسش به چالش کشید:" آیا خدا هر چه که وجود دارد را خلق کرده است؟" دانشجویی با شجاعت گفت : بله همین طور  است.

استاد گفت:" خدا همه چیز را خلق کرده است؟" دانشجو پاسخ داد" بله آقا. استاد گفت:" اگر خدا همه چیز را خلق کرده است، پس او بدی را نیز آفریده ، از آنجایی که بدی وجود دارد و بر اساس اصولی که ما تعریف کرده ایم، همان گونه که ما هستیم، بنابراین خدا بد است.

دانشجودر مقابل چنین پاسخی ساکت ماند.استاد از خودش بسیار خشنود بود. او به خودش در مقابل دانشجویان افتخار می کرد که یکبار دیگر ثابت کرده که ایمان به خدا یک اسطوره است.   

دانشجوی دیگری دستش را بلند کرد و گفت:" استاد می توانم سوالی بپرسم؟ استاد گفت البته. شاگرد پرسید:" استاد سرما وجود دارد؟" استاد گفت: این چه سوالی است که می کنی ، البته که وجود دارد. شما تا کنون سرما ندیده اید؟

مرد جوان گفت: " در واقع آقا، سرما وجود ندارد. بنابر قانون فیزیک، آنچه به عنوان سرما می شناسیم، در واقع نبود گرماست. هر فرد و هر چیز انرژی دارد و آن را منتقل می کند. گرما در اثر بدن ها و اشیا یی ایجاد می شود که آن را منتقل می کنند. صفر مطلق، منفی 460 درجه فارنهایت، فقدان کامل گرماست؛    همه چیز بی تحرک است  و هیچ چیز نمی تواند از خود واکنشی نشان دهد. سرما وجود ندارد.ما این لغت را در ست کردیم تا احساس خود را دروقتی که هیچ گرمایی وجود ندارد بیان کنیم.

دانشجو ادامه داد:" استاد تاریکی وجود دارد؟" استاد گفت: البته که وجود دارد. دانشجو: شما دوباره اشتباه می کنید، تاریکی وجود ندارد تاریکی در واقع نبود نور است. ما می توانیم نور را مطالعه کنیم، اما تاریکی را نمی توانیم. در واقع ما می توانیم از منشور نیوتون استفاده کنیم و نور سفید را به رنگهای مختلف تجزیه کنیم و طول موج های هر رنگ را مورد مطالعه قرار دهیم.

شما نمی توانید تاریکی را اندازه بگیرید. یک اشعه ی ساده نور می تواند جهان تاریکی را بشکافد و بدرخشد. چطور می توانید فضایی را که تاریکی اشغال می کند اندازه بگیرید؟ شما میزان نور موجود را اندازه می گیرید درست نمی گویم؟ تاریکی کلمه ای است که انسان برای توصیف نبود نور درست کرده است.

 در آخر مرد جوان پرسید:" آقا، آیا بدی وجود دارد؟" اکنون با قاطعیت استاد گفت : بله مطمئنا همانطور که الان گفتم، ما آن را هر روز در ظلمی که انسان ها نسبت به یکدیگر می کنند می بینیم. بدی در هزاران جرم اشرار در سرتاسر دنیا وجود دارد. اینها نمایشی چیزی جز بدی نیست.

دانشجو جواب داد:" بدی وجود ندارد آقا. یا حداقل نفس خود بدی وجود ندارد. بدی خیلی ساده نبود ایمان به خدا است.

بدی مثل تاریکی و سرما، کلمه ای است که انسان برای توصیف نبود ایمان به خدا درست کرده است. خدا بدی را خلق نکرده است . بدی مانند ایمان، مانند عشق ، نور و گرما  که وجود دارند نیست. وقتی انسان در قلبش  عشقی به خدا نداشته باشد نتیجه اش بدی خواهد بود. بدی مانند سرماست یعنی وقتی هیچ گرمایی نیست،  می آید، یا مانند  تاریکی که وقتی هیچ نوری نیست می آید.

استاد با این سخن ساکت شد. نام این دانشجو آلبرت انیشتن بود.

Une histoire vraie : Le mal et le bien

Publié le 15 mai 2013 par Sarah Bay

 

Un professeur universitaire défia ses élèves avec cette question: « Est-ce que Dieu a créé tout ce qui existe?». Un étudiant répondit bravement: - Oui, Il l'a fait!

Le professeur dit: «Dieu a tout créé?». - Oui, Monsieur, répliqua l'étudiant. Le professeur répondit: « Si Dieu a tout créé, Il a donc aussi créé le mal puisque le mal existe et selon le principe de nos travaux qui définissent ce que nous sommes, alors Dieu est mauvais ».

L'étudiant fut silencieux devant une telle réponse. Le professeur était tout à fait heureux de lui-même et il se vantait devant les étudiants d'avoir su prouver encore une fois que la foi en un dieu était un mythe.

 

Un autre étudiant leva sa main et dit: «Puis-je vous poser une question professeur?».- Bien sûr, répondit le professeur. L’étudiant répliqua, «Professeur, le froid existe-t-il?». – Quel genre de question est-ce cela? Bien sûr qu’il existe. Vous n’avez jamais eu froid? Dit le professeur.

Le jeune  emp dit, «En fait monsieur, le froid n’existe pas. Selon la loi de physique, ce que nous considérons être le froid est en réalité l’absence de chaleur. Tout individu ou tout objet possède ou transmet de l’énergie. La chaleur est produite par un corps ou par une matière

qui transmet de l’énergie. L zéro absolu (-460°F) est l’absence totale de chaleur; toute la matière  empera inerte et incapable de réagir à cette  emperature. Le froid n’existe pas. Nous avons créé ce mot pour décrire ce que nous ressentons si nous n’avons aucune chaleur.»

L’étudiant continua. «Professeur, l’obscurité existe-t-elle?». Le professeur répondit: - Bien sûr qu’elle existe! L’étudiant: «Vous avez encore tort Monsieur, l’obscurité n’existe pas non plus.

L’obscurité est en réalité l’absence de lumière. Nous pouvons étudier la lumière, mais pas l’obscurité. En fait, nous pouvons u tiliser  le prisme de Newton pour fragmenter la lumière blanche en plusieurs couleurs et étudier les diverses longueurs d’onde de chaque couleur.

Vous ne pouvez pas mesurer l’obscurité. Un simple rayon de lumière peut faire irruption dans un monde d’obscurité et l’illuminer. Comment pouvez-vous savoir l’espace qu’occupe l’obscurité? Vous mesurez la quantité de lumière présente. N’est-ce pas vrai? L’obscurité est un terme u tilise par l’homme pour décrire ce qui arrive quand il n’y a pas de lumière».

Finalement, le jeune  home demanda au professeur, «Monsieur, le mal existe-t-il»? Maintenant incertain, le professeur répondit: - Bien sûr, comme je l’ai déjà dit. Nous le voyons chaque jour. C’est dans les exemples quotidiens de l’inhumanité de l’homme envers l’homme. C’est dans la multitude des crimes et des violences partout dans le monde. Ces manifestations ne sont rien d’autre que du mal!

L'étudiant répondit, « le Mal n'existe pas Monsieur, ou au moins il n'existe pas de lui-même. Le Mal est simplement l'absence de foi en Dieu.

 

Il est comme l'obscurité et le froid, un mot que l'homme a créé pour décrire l'absence de foi en Dieu. Dieu n'a pas créé 99662895_2cf6404b7c.jpgle mal. Le Mal n'est pas comme la foi, ou l'AMOUR qui existe tout comme la LUMIÈRE et la chaleur. Le Mal est le résultat de ce qui arrive quand l'homme n'a pas l'AMOUR de Dieu dans son coeur. Il est comme le froid qui vient quand il n'y a aucune chaleur ou l'obscurité qui vient quand il n'y a aucune LUMIÈRE. »

Le professeur s’assis, abasourdit d’une telle réponse. Le nom du jeune étudiant ?

Albert Einstein.

رنجش و بخشش

رنجش و بخشش...

دو دوست با هم در بیابانی می رفتند...

در یک لحظه با هم بحثشان شد و یکی بر صورت دیگری سیلی زد.

فرد سیلی خورده ، رنجیده اما بدون کلمه ای حرف، روی شن نوشت:

" امروز بهترین دوستم به من سیلی زد"

در ادامه راهشان آنها به یک برکه رسیدند، و تصمیم گرفتند در آنجا آبتنی کنند.

اما کسی که سیلی خورده بود، شنا کردن بلد نبود، اما دوستش او را نجات داد.

وقتی آنها را هشان را از سر گرفتند، کسی که نجات یافته بود روی سنگ نوشت:

" امروز بهترین دوستم جان مرا نجات داد"

دوستش که سیلی زده بود و جان او را نجات داده بوداز او پرسید:

"وقتیتو را رنجاندم آن را روی شن نوشتی و اکنون که تو را نجات دادم آن را روی سنگ نوشتی، چرا؟

 

دوست پاسخ داد:" وقتی کسی ما را برنجاند ،باید آن را بر رو شن بنویسم تا باد های بخشایش آن را پاک کنند.

اما وقتی کسی لطفی به ما می کند ، باید آن را در سنگ حک کنیم، تا هیچ بادی نتواند ان را پاک کند.

بیاموزید که رنجش ها را بر شن بنویسید و شادی ها را برسنگ حک کنید. 

 

Blessures et pardon...

Deux amis qui marchaient dans le désert..

A un moment, ils se disputèrent et l’un des deux donna une gifle à l’autre.

Ce dernier, endolori mais sans rien dire, écrivit dans le sable :

“AUJOURD’HUI MON MEILLEUR AMI M’A DONNE UNE GIFLE.”

Ils continuèrent à marcher puis trouvèrent un oasis, dans lequel ils décidèrent de se baigner.

Mais celui qui avait été giflé manqua de se noyer et son ami le sauva.

Quand il fut repris, il écrivit sur une pierre : “AUJOURD’HUI MON MEILLEUR AMI M’A SAUVE LA VIE.

Celui qui avait donné la gifle et avait sauvé son ami lui demanda :

“Quand je t’ai blessé tu as écrit sur le sable, et maintenant tu as écrit sur la pierre.

Pourquoi ?”

L’autre ami répondit : “Quand quelqu’un nous blesse, nous devons l’écrire dans le sable,

où les vents du pardon peuvent l’effacer.

Mais quand quelqu’un fait quelque chose de bien pour nous, nous devons le graver dans la pierre,

où aucun vent ne peut l’effacer.”

APPRENDS A ECRIRE TES BLESSURES DANS LE SABLE ET A GRAVER TES JOIES DANS LA PIERRE...

Sarah Bay

همچون کودکان زندگی کن

گودال

مردی در گودالی افتاد و حسابی مجروح شد.

شخصی خم شد و به اوگفت:" عاقل نیستی و الا باید گودال را می دیدی."

یک روحانی او را دید و گفت: شما باید یک گناهی انجام داده باشید{که این مصیبت به شما رسیده.}

دانشمندی عمق گودال  و سرعت سقوط را تخمین زد.

روزنامه نگاری با مرد در مورد دردش مصاحبه کرد.

یوگیست به او گفت:" این گودال مانند درد تو فقط در فکر توست".

دکتری برای او دو قرص آسپرین فرستاد.

پرستاری لبه گودال نشست و با او گریه کرد.

روانشناسی او را واداشت بیندیشد که چرا والدینش و گذشتگانش در گودال افتادند.

درمانگر به او کمک کرد تا از انگیزه های درونی که اورا مجبور به افتادن در گودال کرده اند رها شود.

کسی که تمرین داشتن افکار مثبت می کرد او را ترغیب کرد:" خواستن توانستن است".

یک مثبت گرا به او گفت:" تو شانس آوردی والا پاهات شکسته بود".

منفی گرایی اضافه کرد:" و خطرش حادتر هم می شد".

سپس کودکی رد شد و دستش را به سمت او دراز کرد...

                                                                    

Un homme tomba dans un trou et se fit très mal.

 

- Un Cartésien se pencha et lui dit : « Vous n’êtes pas rationnel, vous auriez dû voir ce trou».

 

- Un spiritualiste le vit et dit : « Vous avez dû commettre quelque péché ».

 

- Un scientifique calcula la profondeur du trou et la vitesse de chute.

 

- Un journaliste l’interviewa sur ses douleurs.

 

- Un yogi lui dit : « Ce trou est seulement dans ta tête, comme ta douleur ».

 

- Un médecin lui lança 2 comprimés d’aspirine.

- Une infirmière s’assit sur le bord et pleura avec lui.

 

- Un psychanalyste l’incita à trouver les raisons pour lesquelles ses parents le préparèrent à tomber dans le trou.

 

- Un thérapeute l’aida à se débarrasser de sa compulsion à tomber dans les trous.

 

- Une pratiquante de la pensée positive l’exhorta : « Quand on veut, on peut ! »

 

- Un optimiste lui dit : « Vous avez de la chance, vous auriez pu vous casser une jambe ».

 

- Un pessimiste ajouta : « Et ça risque d’empirer ».

 

Puis un enfant passa, et lui tendit la main…

 

یوگا درمانگر چیست؟

 یوگا درمانگر چیست

 

یکی از استادان می گوید: یوگا به ما یاد می دهد چگونه از چیزی پرستاری کنیم  که قادربه  تحمل آن نیستیم. مطالعات علمی نشان می دهد یوگا مزایای درمانی بسیاری دارد.

دانیل،61 ساله، سالهاست که با دردهای مزمن مبارزه می کند، او می گوید: یوگا مرا درمان نکرد، اما به من یاد داد بدون اینکه این بیماری مرا از پا در بیاورد چگونه زندگی کنم. دکتر همیوپات مرا به این سو هدایت کرد تا یاد بگیرم چگونه دردهایم را کاهش دهم.من با هاتا یوگا آغاز کردم سپس برنامه های  یوگایی که بر اساس کنترل تنفس کار می کرد، به نام  سودشان کریا، را دنبال کردم. امروز، عملا و بطور عادی از درد کمتر رنج می برم.

 

در واقع، افرادی زیادی به یوگا روی می آورند،  آنها  نیز مانند  دانیل  با مشکلتای در مورد سلامتی خود روبرو هستند، مشکلاتی  که دکترهای آکادمیک نتوانستند جوابگو باشند. با این وجود، یوگا به تنهایی نمی تواند درمان کند. یوگا ،تمرین هزار ساله هندی، هنری است که جسم و روح را متعادل می کند و بینشان پیوند برقرار می کند.  ابزار اصلی او عبارتند از آسانا (پوزیشن)، پرانایاما (تمرینات تنفسی) و دایانا (مدیتیشن).

بهترین پیشگیری

یوگی ایوانگار نقش مهمی در محبوب کردن واشاعه یوگا درمانی دارد. ایده ی آن ساده است: با حفظ و برگرداندن تعادل،  ارگان های بدن قادر خواهند بود خود را تنظیم و ترمیم کنند. به همین دلیل است که یوگا به عنوان بهترین اقدام پیشگیرانه و ابزاری ارزشمند در درمان بسیاری از بیماری ها شهرت دا

طب سنتی هند از هزاران سال پیش یوگا را به طور عملی بکار می برد.  امروزه، بخصوص  از آنجایی که اثربخشی آن ثابت شده برخی از بیمارستان های غربی  از آن به عنوان درمان مکمل استفاده می کنند.

اوایل سال 2016 نشریه ی آلمانی آارزتبلات" International Aerzteblatt " نتیجه  تلفیق یوگا با دیگر درمان ها و تاثیرآن را در درمان اختلالات روانی را منتشر کرد.تعداد 2644 نتایج منتشرشده بین سالهای 1997 تا2014 بدقت مورد بررسی قرار گرفت. ونتیجه؟ به نسبت فقدان پرستاری ، یوگا بر اضطراب، افسردگی و مشکلات خواب تاثیر مثبت دارد. یوگا فراتر از یک فعالیت فیزیکی است ، اما درمان استاندار روان درمانی هم نیست.

 

یوگا بر اختلالات تمرکز فکری کودکان تاثیر مثبت دارد

 

 فرا تحلیلی انجام گرفته در سال  2014  نشان داد یوگا بر اختلالات تمرکزی کودکان نیز تاثیر مثبت دارد.علاوه بر این یوگا بر درد، کمر درد مزمن، برخی از مشکلات قلبی و نیز دیابت نوع 2 تاثیر دارد. یوگا می تواند بر عوارض آسم اثر داشته باشد و زندگی افراد آسمی را بهبود بخشد.تمام نویسندگا ن بر ویژگی های مثبت  آن تاکید دارند: ایمنی نسبتا کامل، نادر بودن منع موارد کاربرد( با توجه به آسیب شناسی از برخی تمرین ها باید اجتناب کرد)، آسان بودن تمرین برای فرد و کم بودن هزینه آن برای فرد و جامعه.

 

با وجود این پتانسیل ها، جامعه پزشکی فرانسه بسیار محتاطانه با یوگا برخورد می کند.  بی تردید این موضوع  در نزد هیپی هایی که معنویت را باورندارند می تواند ناشی از تصویر منسوخ و نادرست اعمال مذهبی به شمار برود. تنوع بسیار تکنیکها هم می تواند نوعی نقص برای یک کاربرد ساده بشمار رود. در واقع بیش از 21 نوع یوگا و تعداد بسیاری حالت و تمرین های تنفسی وجود دارد که ترکیب آنها به بی نهایت می رسد. اما خبر خوب برای کسانی که از آن برای درمان استفاده می کنند: بنابرتحقیق اخیر، مزایای یوگا بر اساس سبک انتخاب شده متفاوت نیست، علاوه بر این سمپوزیم سلامتی و یوگا امسال در فرانسه برگزار خواهد شد.

En quoi le yoga est-il une thérapie ?

«Le yoga enseigne à soigner ce que l’on ne peut endurer, et à endurer ce que l’on ne peut soigner» expliquait un de ses maîtres. Des études scientifiques confirment que le yoga a de nombreux atouts thérapeutiques.

Daniel L., 61 ans, qui se débat depuis des années avec de violentes douleurs inflammatoires chroniques, raconte: «Le yoga ne m’a pas guéri, mais il m’a permis de vivre sans être accablé par la maladie. C’est un médecin homéopathe qui m’a orienté vers un cours pour réduire et mieux appréhender la douleur. J’ai commencé par le Hatha Yoga puis j’ai enchaîné sur un yoga essentiellement basé sur des techniques de respiration contrôlée, le Sudarshan Kriya. Aujourd’hui, en pratiquant régulièrement, je souffre moins.»

De fait, comme Daniel, de nombreuses personnes viennent au yoga pour un problème de santé qui résiste à la médecine classique. Toutefois, le yoga n’est pas en soi une thérapeutique. Cette pratique millénaire indienne est un art bien plus total qui vise à réunir, équilibrer et apaiser le corps et l’esprit. Ses outils principaux sont les asanas (les postures), les pranayamas (les exercices respiratoires) et la dhyana (la méditation).

Une excellente prévention

 

La yoga-thérapie, vulgarisée essentiellement par le yogi Iyengar, en est une émanation. L’idée est simple: en maintenant ou en retrouvant l’équilibre, l’organisme est capable d’autorégulation et d’autoréparation. Voilà pourquoi le yoga a la réputation d’être une excellente pratique de prévention et un précieux adjuvant dans le traitement de nombreuses maladies.

 

Début 2016, la revue allemande Aerzteblatt International a publié une synthèse sur ses effets dans le traitement des troubles mentaux. 2 644 références publiées entre 1997 et 2014 ont été épluchées. Verdict? En comparaison à l’absence de soin, le yoga agit positivement sur l’anxiété, la dépression et les troubles du sommeil. Il surpasse une simple activité physique, mais pas un traitement psychothérapeutique standard.

 

Une autre méta-analyse réalisée en 2014 montre que le yoga agit sur les troubles de l’attention chez l’enfant. Le yoga est également efficace en traitement d’appoint pour les douleurs et lombalgies chroniques, certains problèmes cardiaques ou le diabète de type 2. Et il pourrait réduire les symptômes et améliorer la qualité de vie des asthmatiques. Tous les auteurs insistent sur ses atouts: innocuité quasi totale, rareté des contre-indications (il faut toutefois éviter certaines postures selon sa pathologie), pratique individuelle aisée, faible coût pour le patient et la collectivité.

Toutefois, malgré ce potentiel, le yoga reste discret dans le milieu médical en France. Sans doute souffre-t-il encore de l’image désuète et erronée de pratique religieuse pour hippies en mal de spiritualité. La grande diversité de techniques et de styles joue également en sa défaveur pour une mise en pratique rationalisée. Il existe en effet plus de vingt types de yoga avec une kyrielle de postures, d’exercices respiratoires et de méditation qui se combinent à l’infini. Bonne nouvelle pour les soignants qui s’y intéressent: selon une étude récente, les bienfaits du yoga ne diffèrent pas selon le style choisi. Par ailleurs, un symposium Yoga & Santé sera organisé à Paris dans le courant de l’année.

فنجان چای

فنجان چای

نان- این راهبی در قرن نوزدهم بود، روزی او پذیرای استاد فلسفه یکی از دانشگاه های آمریکا بود که برای گرفتن اطلاعاتی راجع به  ذن به نزد او آمده بود. زمانی که نان- این در خاموشی چای آماده می کرد، استاد دانشگاه در باره دیدگاه های فلسفی خود حرف می زد. وقتی چای آماده شد، نان-این به آرامی شروع به ریختن نوشیدنی چوشان در فنجان او کرد. مرد همچنان حرف می زد. و نان --این به ریختن چای ادامه می داد تا این که چای لبریز شد با دیدن لبریز شدن چای روی میز و خراب شدن مراسم چای پرفسور مضطرب گفت:" اما فنجان پر شده! ... دیگه جا ندارد!" نان-این به آرامی پاسخ داد:" شما همچون این فنجان هستید، همین حالا هم  مملو از نظریه های فلسفی خودتان هستید،اگر شما خودتان را از این نظریات خالی نکنید، من چگونه می توانم در باره ذن باشما سخن بگویم.

La tasse de thé

 

   Nan-in un maître japonais du XIXème siècle reçut un jour la visite d'un professeur d'université américaine qui désirait s'informer à propos du Zen. Pendant que Nan-In silencieusement préparait du thé, le professeur étalait à loisir ses propres vues philosophiques. Lorsque le thé fut prêt, Nan-In se mit à verser le breuvage brûlant dans la tasse du visiteur, tout doucement. L'homme parlait toujours. Et Nan-In continua de verser le thé jusqueà ce que la tasse déborde. alarmé à la vue du thé qui se répandait sur la table, ruinant la cérémonie du thé, le professeur s'exclama: "Mais al tasse est pleine! ... Elle n'en contiendra pas plus! Tranquillement, Nan-In répondit: "Vous êtes comme cette tasse, déjà plein de vos propre opinions et spéculations. Comment pourrais-je vous parler du Zen, si vous ne commencez pas par vous vider?".