چشمان عشق

نوجوانی با مادرش تنها زندگی می کرد این دو رابطه ی خاصی با هم داشتند. با وجود اینکه پسر تمام دوره های فوتبال را گذرانده بود،  هنوز نیمکت نشین بود ولی مادرش همیشه برای تشویق او روی سکو بود. اوهرگز  حتی یک مسابقه را هم از دست نداده بود.

در ابتدای دوره دبیرستان او هنوزکوچک ترین بچه کلاس بود ،مادرش همچنان او را تشویق می کرد،  ولی به او می فهماند که اگر دوست ندارد مجبور نیست فوتبال بازی کند. ولی پسر چون او عاشق فوتبال بود ادامه داد.

او مصمم بود بهترین تمرینها را انجام دهد و امید داشت که کمی بعد او را برای بازی انتخاب کنند. در طول دوره دبیرستان، او در هیچیک از تمرینها و گروه ها غیبت نداشت. اما همچنان نیمکت نشین بود. و مادرش همچنان وفادار بر سکو می نشست و همیشه او را با کلامی تشویق می کرد.  

وقتی او وارد کالج شد، تصمیم گرفت شانس خود را در تمرینات امتحان کند تا شاید بعنوان تازه کار پذیرفته شود. همه فکر می کردند او هرگز پذیرفته نخواهد شد، اما او موفق شد. مربی پذیرفت نام او را در لیست قرار دهد زیرا او در تمام  تمرینات شرکت می کرد و برای هم تیمی هایش انگیزه ایجاد می کرد. وقتی قهمید که پذیرفته شده آنقدر خوشحال شد که تا نزدیکترین تلفن دوید تا به مادرش خبر دهد.

مادر نیز در شادی پسرش سهیم شد و تمام بلیطهای فصل  مسابقات تیم  پسرش را خرید. این ورزشکار جوان تلاش کرد در تمام چهار سال در تمرینات غیبت نکند، اما هرگز در یک مسابقه هم نام او را قرار ندادند.

آخر فصل بازی های فوتبال جوانان رسید، مدتی قبل از مسابقه ی بزرگ حذفی، او دوان دوان وارد زمین شد ، مربی او را دید ، در دست مربی تلگرامی بود. مرد جوان تلگرام را خواند و ساکت شد. غم بزرگی راه گلویش را بسته بود تا بالاخره به مربی اش گفت: " امروز صبح مادرم فوت کرده، می توانم امروز به تمرین نیایم؟"

مربی بازوانش را به آرامی دور شانه های او حلقه کردو به او گفت:" پسرم، بقیه هفته را مرخصی بگیر. در واقع تو مجبور نیستی حتی برای مسابقه شنبه آینده هم برگردی."

شنبه بعد، مسابقه اصلا خوب پیش نمی رفت، در سومین کوارتر، در حالیکه تیم ده امتیاز عقب بود، مرد جوانی  به درون رخکن رفت و لباس تیمش را پوشید. وقتی که او دوان دوان آمد، مربی و بچه های تیم از اینکه اینقدر زود آمده بودند زبانشان بند آمده بود.

مرد جوان به مربی گفت:" مربی، خواهش می کنم، اجازه دهید بازی کنم، من حتما باید امروز بازی کنم." مربی وانمود کرد چیزی نشنیده است.  حتی نباید فکرش را هم کرد که بخواهد بدترین بازیکن خود را در این باز ی مهم بازی دهد. اما مرد جوان بسییار اصرار کرد، مربی دلش به حال او سوخت و قبول کرد. "قبوله تو می روی تو  زمین" . چند لحظه بعد مربی و هم تیمان و تماشاگران آنچه را می دیدند باور نمی کردند. این جوان ناشناس، که پیش از این هرگز بازی نکرده بود، تمام کارهایی را که دقیقا می بایست انجام دهد را بدرستی انجام می داد. تیم رغیب نتوانست او را متوقف کند. او می دوید، سد راه می شد وچون ستاره می درخشید.در آخرین دقایق بازی او پاسی را فرستاد و بی وقفه دوید و نقطه برنده را مشخص کرد. تماشاگران به شدت او راتشویق می کردند. هم تیمی هایش، او را بر دوش گرفتند.

هرگز دیده نشده بود که {کسی را } اینگونه تشویق کنند.  بالاخره وقتی سکوها خالی شد، و بازیکنان دوش گرفتند و رختکن را ترک کردند. مربی دید که جوان در گوشه ای ساکت نشسته.به او گفت:" پسرم، ندیدم تا این حد در فکر باشی. تو عالی بودی. بگو چی شده؟  چی شد که اینطوری شدی؟" جوان به مربی نگاه کرد، چشمانش پر از اشک شد، به او گفت:" می دانید که مادرم این هفته درگذشت، اما آیا می دانستید که او نابینا بود؟" جوان بسختی آب دهانش را قورت داد و بزور لبخند زد: " مادرم به تمام مسابقات من می آمد. اما امروز، اولین باریست  که او می تواند بازی کردن مرا ببیند ، من می خواستم به او نشان دهم که قابلیت یک بازیکن خوب را دارم."

Les yeux de l'amour

Par renal le 11 Mars 2017 à 10:01

 

Un adolescent vivait seul avec sa mère et ils avaient une relation privilégiée. Bien que le fils passe toutes ses parties de football assis sur le banc, sa mère était toujours dans les estrades pour l'encourager. Elle ne manquait jamais une partie.

Au début du secondaire, il était encore le plus petit de sa classe et sa mère, tout en continuant à l'encourager lui fit comprendre qu'il n'était pas obligé de jouer au football s'il ne voulait plus jouer. Mais comme il adorait le football, il décida de continuer.

Il était bien décidé à faire de son mieux à toutes les pratiques et espérait qu'on finirait peut-être par le laisser jouer un peu plus tard.

Tout au long de son secondaire, il n'a jamais manqué une seule pratique ou partie, mais dû se contenter de réchauffer le banc. Fidèlement, sa mère était toujours dans les estrades et avait  toujours des mots d'encouragement pour lui.

 

Lorsqu'il fit son entrée au collège, il décida de tenter sa chance aux essais afin d'être accepté comme recrue. Tout le monde était certain qu'il ne serait jamais accepté, mais il réussit. L'entraîneur admit qu'il le gardait sur la liste parce qu'il participait de tout coeur à chaque pratique, ce qui, par le fait même, avait un effet motivateur sur ses coéquipiers. Lorsqu'il apprit qu'il avait été accepté, il fut si content qu'il courut au téléphone le plus près pour l'annoncer à sa mère.

Elle partageait son enthousiasme et reçut des billets de saison pour toutes les parties de l'équipe du collège. Ce jeune athlète tenace ne rata aucune pratique au cours de ces quatre années, mais ne fut jamais appelé à jouer dans un seul match.

C'était maintenant la fin de la saison de football junior et comme il arrivait sur le terrain en courant, quelque temps avant le grand match des éliminatoires, l'entraîneur vint à sa rencontre, un télégramme à la main. Le jeune homme lut le télégramme et devint silencieux. Une grosse boule lui nouait la gorge lorsqu'il annonça à son entraîneur:

" Ma mère est décédée ce matin. Est-ce que je peux manquer la pratique aujourd'hui? "

L'entraîneur pose doucement son bras autour de ses épaules et lui dit: " Prends congé pour le reste de la semaine, fiston. En fait, tu n'as même pas besoin de revenir pour la partie samedi prochain. "

Le samedi suivant, la partie ne se déroulait pas bien du tout. Au troisième quart, alors que l'équipe traînait de l'arrière par 10 points, un jeune homme silencieux se faufila dans le vestiaire et revêtit son équipement. Lorsqu'ils le virent arrivant en courant, l'entraîneur et les coéquipiers furent abasourdis de le voir de retour si tôt.

" Entraîneur, s'il vous plaît, laissez-moi jouer. Je dois absolument jouer aujourd'hui. " lui dit-il. L'entraîneur fit semblant de ne pas l'avoir entendu. Il était hors de question qu'il fasse jouer son pire

joueur pendant un match aussi crucial. Mais le jeune homme insista et finalement, ayant pitié de lui, l'entraîneur accepta. " Ok, tu peux y aller. " Quelques minutes plus tard, l'entraîneur, les coéquipiers

et tous les spectateurs dans les estrades n'en croyaient pas leurs yeux. Ce jeune inconnu, qui n'avait jamais joué auparavant, faisait exactement tout ce qu'il fallait et correctement. L'équipe adverse n'arrivait pas à l'arrêter. Il courut, bloqua et plaqua comme une étoile. Dans les dernières minutes de jeu, il intercepta une passe et courut sans s'arrêter et marqua le point gagnant. Les spectateurs sautaient de joie.Ses coéquipiers, le portèrent sur leurs épaules.

Des applaudissements comme on en avait jamais eu. Finalement, une fois que les estrades furent vides, et que les joueurs eurent pris leur douche et quitté le vestiaire, l'entraîneur remarqua le jeune homme assis en silence dans un coin. Il lui dit: " Fiston, je n'arrive pas à y  croire. Tu as été fantastique. Dis-moi ce qui t'est arrivé? Comment as-tu fait? " Les yeux emplis de larmes, il regarda l'entraîneur et lui dit: " Vous savez que ma mère est décédée cette semaine, mais saviez-vous qu'elle était aveugle? " Il avala avec difficulté et s'efforça à sourire: " Ma mère est venue à toutes mes parties, mais aujourd'hui, c'était la première fois qu'elle pouvait me voir jouer et je voulais lui montrer que j'étais capable de bien jouer. "