زمان رحمت

 

در این زمان که بیماری کرونا ویروس همه جا را فرا گرفته، همه جا حرف از محافظت، قرنطینه، تعداد بیماران مبتلا و کشته شده ها و... است. اما چیزی که مسلم است این است که فراتر از تمام این اقدامات پیشگیرانه و تمام این اطلاعات ، انسان احساس می کند چقدر کوچک، آسیب پذیرو در عین حال چقدر بیچاره است.

این همه، چون شلاقی بر خود محوری ماست. و فکر می کنم این موضوع به ما خاطر نشان می کند که این ویروس زشت و بسیار ریز نوع بشررا با تمام هوشش زندانی خود کرده، آنچنان که می ترسد بر مرده خویش عزاداری کند...اما  این موضوع مانند زنگ خبر پرطنینی است که مرا بر وجود خدا که در هیاهوی مادیات کاملا فراموش شده بود، هشیار می کند...  

نمی دانم خشم الهی یا برنامه ی الهی است. اما چیزی که برایم عجیب است اینست که در میان این طوفان ما نوع دیگری از زیستن را آغاز کردیم. ما قدر دان همنشین ها شدیم. کارها را آرامتر انجام می دهیم. فعالیتهایمان کم شده .  به خاطر کسل بودن زمان به نظر دیرتر می گذرد. اما این دیر گذشتن روح را آرام می کند. زیبایی ها را در چیزهای ساده می یابیم. اولویتها  چشمک می زنند. آدم پی می برد که سلامتی یک گنج است، و پیاده پرسه زدن و  ایستادن و قهوه خوردن چقدر لوکس است.  ستارگان جدیدی که به دیدنشان در تلویزیون عادت نداریم  در سکوت بدون خش خش لباسها برای نجات زندگی ، انجام دستورالعملها، یا فقط برای اینکه با وجدان باشند عمل می کنند.  

تمام بشریت با وجود تفاوتها در پریشانی است و دستش را برای نجات دراز کرده. صحنه ای هول انگیز که ما را واداشته همه چیز را بررسی کنیم و در چار چوب برنامه  شخصی و جمعی دوباره معنا کنیم و بخصوص بسوی خدا دعا کنیم و بخواهیم که ما را از جنگ بیولوژیک خارج کند و ما را از عشق و رحمتش سرشار کند.

 

 

En ce temps de , on parle partout de protection , de confinement, de nombre de malades atteints et de morts…Une chose est sûre c’est qu’au delà de toutes ces mesures préventives et de toutes ces données,on se sent si petit, si vulnérable et si misérable à la fois.

C’est un grand fouet à notre ego, je pense pour lui rappeler que l’Homme avec toute son intelligence se trouve bloqué par un vilain virus si microscopique soit-il, qu’il a peur de souffrir et surtout de mourir…Mais c’est aussi une grande sirène d’alarme que Dieu tire à mon sens pour nous rappeler sa présence, tant ignorée dans ce vacarme matériel…

Colère divine ou plan divin, je l’ignore. Mais ce qui me semble curieux, c’est qu’ au milieu de cette tempête, on commence quand même à vivre autrement. On apprécie mieux les présences. On fait les choses plus lentement.Nos activités sont réduites.Le temps semble lent au risque de s’ennuyer, mais c’est un ralenti qui apaise l’esprit. On découvre la beauté du simple. Les priorités clignotent. On se rend compte que la santé est un trésor, qu’une petite balade à pieds  ou une pause- café est un vrai luxe. De nouvelles stars qu’on n’a pas l’habitude de voir à la télé actent en silence, sans froufrous pour sauver des vies, faire respecter l’ordre, ou tout simplement pour l’exécuter en toute conscience…

Toute l’humanité dans sa différence est en détresse et se tend la main pour se sauver.Spectacle bouleversant qui nous incite à tout revoir et à tout redéfinir tant bien sur le plan personnel que collectif et surtout à prier Dieu pour nous sortir de cette guerre biologique et nous envelopper de son amour et sa miséricorde.

https://www.lesmotspositifs.com/blogue/le-temps-de-la-misericorde/

Publié par Soumaya Tarkhani