موزیسین در مترو

 

درصبح  یک روز سرد ماه ژانویه مردی در سالن مترو واشنگتن دی سی نشست و شروع به نواختن ویولن کرد. او شش قطعه از باخ رادر مدت 45 دقیقه نواخت.  او حساب کرد در این مدت، در شلوغترین ساعت،  هزاران نفر از ایستگاه رد می شوند که بیشترین آنها به سمت محل کار می روند.

سه دقیقه گذشت و مرد میانسالی متوجه شد که موسیقی دانی می نوازد او قدمهایش را آهسته کرد ، چند ثانیه ایستاد، سپس با عجله رفت تا از برنامه اش عقب نماند.

دقیقه ای بعد، ویولونیست اولین دلار خود را بدست آورد: زنی آن را در جعبه ویولنش انداخت و بدون ایستادن، به راهش ادامه داد.

چند قیقه بعد، شخصی برای گوش دادن به دیوار تکیه داد ، اما مرد به ساعتش نگاه کرد، معلوم بود که از کارش عقب مانده است.   

کسی که به اجرای این موسیقی توجه زیادی نشان دادیک پسر بچه ی کوچولوی سه ساله بود. مادرش او را به طرف خودش می کشید، اما پسر برای دیدن ویولونیست ایستاده بود .

بالاخره مادر او را محکمتر کشید و پسر بچه راه افتاد و مدام سرش را تکان می داد. این کار را چندین کودک دیگر هم انجام می دادند. و تمام والدین بدون استثنا آنها را مجبور می کردند تا به جلو بروند.

در مدت 45 دقیقه ای که موزیسین می نواخت، فقط شش نفر برای مدتی ایستادند و گوش دادند. نزدیک 20 نفر به او پول دادند، و بع راه  خود ادامه دادند.  وقتی نواختنش تمام شد، موزیسین 32 دلار را  جمع کرد و سکوت بر قرار شد، اما کسی متوجه پایان ریتم نواختن او نشد، کسی برایش دست نزد وکسی چیری که نشان از آن چه گذشت باشد را ابراز نکرد.

کسی ندانست که این موزیسین کسی جز جاشوا بل نبود، یکی از بهترین موزیسین های جهان، او یکی از سخترین قطعاتی که هرگز مکتوب نشده بود را با ویولونی که سه و نیم ملیون دلار ارزش داشت،  نواخته بود.

دو روز بعد از اجرایش در مترو، جاشوا بل آن موسیقی را در سالنی در بوستان  اجرا کرد که بهای بلیط هر صندلی آن به طور متوسط 100 دلار بود.

یکی از نتایجی ممکنی که می توان از این رویداد گرفت: اگر ما لحظه ای  وقت برای توقف و گوش سپردن به  بهترین موزیسین عالم و بهترین موسیقی که هرگز نواخته نشده نداریم ، پس  چه بسیارند دیگر چیزهایی {با ارزشی} که از دست داده ایم؟

 Un musicien dans le metro ...

Publié le 21 février 2012 par Sarah Bay

 

 "Par un froid matin de janvier, un homme assis à une station de métro de Washington DC a commencé à jouer du violon. Il a joué six morceaux de Bach pendant environ 45 minutes. Pendant ce temps, comme c’était l'heure de pointe, il a été calculé que des milliers de personnes sont passées par la gare, la plupart d'entre elles en route vers leur travail.

 

Trois minutes se sont écoulées et un homme d'âge moyen a remarqué qu’un musicien jouait. Il a ralenti son rythme, a arrêté pendant quelques secondes, puis se précipita pour respecter son horaire.

 

Une minute plus tard, le violoniste a reçu son premier dollar : une femme jeta de l'argent dans l’étui de son violon et, sans s'arrêter, a continué son chemin.

 

Quelques minutes plus tard, quelqu'un s'adossa au mur pour l'écouter, mais l'homme a regardé sa montre et a repris sa marche. Il est clair qu'il était en retard au travail.

 

Celui qui a apporté le plus d'attention à la prestation musicale fut un petit garçon de 3 ans. Sa mère l’a tiré vers elle, mais le garçon s’est arrêté pour regarder le violoniste.

Enfin, la mère a tiré plus fort et l'enfant a continué à marcher en tournant la tête tout le temps. Cette action a été répétée par plusieurs autres enfants. Tous les parents, sans exception, les forcèrent à aller de l'avant.

Durant les 45 minutes que le musicien a jouées, seulement 6 personnes se sont arrêtées et sont restées à l’écouter pendant un certain temps. Environ 20 lui ont donné l'argent, mais ont continué à marcher à leur rythme. Il a recueilli 32 $. Quand il finit de jouer et que le silence se fit, personne ne le remarqua. Personne n'applaudit, ni n’exprima quelque reconnaissance que ce soit.

Personne ne savait cela, mais le violoniste était Joshua Bell, l’un des meilleurs musiciens au monde. Il a joué l’un des morceaux les plus difficiles jamais écrits, avec un violon une valeur de 3,5 millions de dollars.

Deux jours avant sa prestation dans le métro,, Joshua Bell joua à guichets fermés dans un théâtre de Boston où un siege coûtait en moyenne 100 $.

 

L'une des conclusions possibles de cette expérience pourrait être: si nous n'avons pas un moment pour nous arrêter et écouter un des meilleurs musiciens au monde jouant la meilleure musique jamais écrite, combien d'autres choses manquons-nous ?