سخنانی از ویکتور هوگو(11)
آغاز در "جمعیت" و پایان در "تنهایی" آیا قرابت ویژه ی مردم و سرگذشت همه اینگونه نیست؟[1]
طبیعت حیوان {نسبت به کار خود} ابله نیست.[2]
هر کس به فقرا بدهد به خداوند قرض داده است.[3]
خیابان { همچون} بند نافی است که فرد را به جامعه وصل می کند.[4]
هیچ جذابیت ظاهری کامل نیست اگر زیبایی درونی آن را سرزنده نکند. زیبایی روح مانند انواری اسرارآمیز زیبای جسم را فرا می گیرند.[5]
شادی که در خود حس می کنیم جذابیتی دارد که مانند تمام بازتابها ی نورتحلیل نمی رود، وما را فروزانتر می کند.[6]
کسانی که زندگی می کنند کسانی هستند که مبارزه می کنند.[7]
روح تنها پرنده ای است که ازقفسش حمایت می کند.[8]
نظم یک آرامش خشن است.[9]
پست ترین پیامد چاپلوسی، همانا تشویق ناسپاس است.[10]
انسان خرد را در خود و حکمت را در خارج از خود یافت.[11]
[1] “Commencer à "foule" et finir à "solitude", n'est-ce pas, les proportions individuelles réservées, l'histoire de tous?”
[2] “L'esprit d'une bête, c'est de ne pas être sot.”
[3] " Qui donne au pauvre prête à Dieu.”
[4] “La rue est le cordon ombilical qui relie l’individu à la société.”
[5] “Aucune grâce extérieure n'est complète si la beauté intérieure ne la vivifie. La beauté de l'âme se répand comme une lumière mystérieuse sur la beauté du corps.”
[6] “La joie que nous inspirons a cela de charmant que, loin de s’affaiblir comme tout reflet, elle nous devient plus rayonnante.”
[7] “Ceux qui vivent sont ceux qui luttent.”
[8] “L'âme est le seul oiseau qui soutienne sa cage.”
[9] “L'ordre est une tranquillité violente.”
[10] “La suprême bassesse de la flatterie, c'est d'encourager l'ingratitude.”
[11] “L'homme trouve la raison en lui et la sagesse hors de lui.”
